Σε ένα σύντομο πέρασμά μου από τη Λάρισα προ ημερών και στη συνάντησή μου με φίλο, επιστήμονα, τοπικό στέλεχος της αυτοδιοίκησης και όχι μόνο, δεν ήταν δυνατόν να μη συζητηθεί και το ζήτημα του Ντάνιελ, των πλημμυρισμένων αγρών και το μεγάλο πρόβλημα που “έσκασε” στο Βόλο με τα νεκρά ψάρια, που οδήγησε σε τραγικές εικόνες και κωμικοτραγικές δημόσιες διενέξεις αιρετών…
Στο παρακάτω κείμενο προσπαθώ να συμπυκνώσω και να διατυπώσω σε πρώτο πρόσωπο, τις ανησυχίες και τις σκέψεις που μοιράστηκε μαζί μου ο φίλος μου, με προϋπόθεση την ανωνυμία του.
Μετά την κακοκαιρία Daniel, τον Σεπτέμβριο του 2023, αυτό που αντίκρυσαν οι Θεσσαλοί ήταν εικόνες αποκάλυψης.
Η πληγή όμως που έμεινε ανοιχτή για πολλούς μήνες, αφορούσε την περιοχή βόρεια και δυτικά του ταμιευτήρα της Κάρλας, μέχρι σχεδόν τις παρυφές της πόλης της Λάρισας.
Περισσότερα από 150 χιλιάδες στρέμματα αγροτικής γης υψηλής παραγωγικότητας, βρέθηκαν κάτω από το νερό, έκταση σχεδόν τετραπλάσια του ταμιευτήρα.
Τα νερά παρέμειναν στην περιοχή σχεδόν για ένα χρόνο, ενώ η έκταση αποστράγγιζε αργά προς τη μοναδική διέξοδο, τον Παγασητικό κόλπο.
Ο τεράστιος όγκος των πλημμυρικών νερών έφτασε στα παρακάρλια χωριά από όλη την περιοχή ανάντη του Πηνειού, της μοναδικής οδού απορροής προς τη θάλασσα.
Μαζί με το νερό, στην περιοχή παρασύρθηκε και μεγάλος αριθμός ψαριών, τα οποία συγκεντρώθηκαν και πολλαπλασιάστηκαν στο καινούργιο τους περιβάλλον, φτάνοντας σε μεγάλους (όπως φαίνεται εκ του αποτελέσματος) πληθυσμούς.
Καθώς τα νερά αποστράγγιζαν, τα ψάρια ωθούνταν νοτιότερα και ανατολικότερα και η πυκνότητά τους αύξανε ταχύτατα, λόγω περιορισμού της έκτασης του βιότοπού τους.
Προφανώς, η ζέστη βοήθησε στην περεταίρω συρρίκνωση του βιότοπου (λόγω τις εξάτμισης) και, επίσης προφανώς, για όσους παρακολουθούσαν το φαινόμενο εκ του σύνεγγυς η κατάσταση έβαινε ταχύτατα σε μια νέα, διαφορετική αυτή τη φορά κρίση.
Γιατί, όσο ο βιότοπος συρρικνώνονταν, τα ψάρια είτε θα πέθαιναν από υπερπληθυσμό, άρα από ελλιπή οξυγόνωση, στην Κάρλα, είτε θα πέθαιναν από το σοκ αλατότητας, στον Παγασητικό.
Ήταν τότε και εκεί που οι αρμόδιες υπηρεσίες θα έπρεπε να «δουν» το πρόβλημα και να αντιδράσουν.
Πώς;
Με ποιόν τρόπο;
Δεν ξέρω.
Ξέρω μόνο ότι καμιά απόφαση δεν θα ήταν χωρίς κόστος.
Πολιτικό ή οικονομικό.
Δεν ξέρω επίσης αν η μη αντίδραση ήταν σχεδιασμένη ή απλά συνέβη από άγνοια, απερισκεψία, ανευθυνότητα.
Όλα αυτά οδήγησαν σε τεράστιες ποσότητες νεκρών ψαριών τόσο στον Παγασητικό όσο και στα βαμβακοχώραφα από όπου το νερό αποτραβήχτηκε.
Γιατί γέμισε και η στεριά ψόφια ψάρια αλλά η τηλεόραση αδιαφορεί για αυτά.
Με τούτα και με εκείνα, οδηγηθήκαμε σε ένα τηλεοπτικό θέαμα με πρωταγωνιστή τον Μπέο, γνωστό διασκεδαστή και τον κ. Κουρέτα που αδικεί τον εαυτό του αποδεχόμενος τη λασπομαχία με τον δήμαρχο Βόλου.
Ο κ. καθηγητής θα έπρεπε να αναζητήσει εκείνους από τις υπηρεσίες του ή τους φορείς της περιοχής, που δεν τον ενημέρωσαν ή δεν προέβλεψαν – ως όφειλαν – τις εξελίξεις, με αποτέλεσμα να τον εκθέσουν «στο γήπεδό του», σε ένα θέμα περιβάλλοντος, πρωτογενούς παραγωγής και δημόσιας υγείας.
Για τη μεταφορά του κειμένου
Θάνος Κατσώνης