Άρθρο γνώμης του Γιώργου Μπαλτά
Η αριστερά, όχι μόνο στην Ελλάδα, σε παγκόσμιο επίπεδο βρίσκεται σε αποδόμηση, σπρώχνεται σιγά στο περιθώριο της πολιτικών εξελίξεων.
Πως έγινε και μια ελπίδα που γεννήθηκε με την οκτωβριανή επανάσταση και μετά από μια θριαμβευτική πορεία, να καταλήγει στις μέρες μας, να κινείται στο περιθώριο των πολιτικών εξελίξεων;
Η κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού όπως τον γνώρισε η δική μου γενιά, η μεταπολεμική γενιά, έφερε τα πάνω κάτω και την απόλυτη, απρόσκοπτη κυριαρχία της δεξιάς.
Με τον όρο αριστερά προσδιορίστηκε η πλευρά εκείνη των πολιτικών δυνάμεων που αγωνίστηκε στην Γαλλική Επανάσταση και κατέλαβαν την αριστερή πτέρυγα της Γαλλικής Εθνοσυνέλευσης.
Σιγά σιγά όμως και με την επικράτηση της Οκτωβριανής Επανάστασης κυριάρχησε, επαναπροσδιορίστηκε, η αριστερά, ως πολιτική πρόταση που αποδέχεται τον «Επιστημονικό Σοσιαλισμό» ως εργαλείο πολιτικής σκέψης.
Ήρθε όμως η οκτωβριανή επανάσταση που χάρη στα αδιαμφισβήτητα προσόντα του Λένιν και μέσα σε μια μεγάλη κρίση της τότε τσαρικής Ρωσίας, επέτρεψε να «καταληφθεί» η εξουσία από μια μικρή ομάδα πολιτών, τους μπολσεβίκους που εγκαθίδρυσαν ένα κράτος όπως το περιέγραφαν οι θεωρητικοί του επιστημονικού σοσιαλισμού.
Τούτη η κυριαρχία, όπως αποδείχτηκε αργότερα, δεν ήταν αποτέλεσμα μιας συνειδητοποιημένης σοσιαλιστικής κοινωνίας, αλλά κατάληψη της εξουσίας-καπέλωμα, σε μια φάση που η συγκεκριμένη τσαρική Ρωσία βρέθηκε σε μεγάλη κρίση.
Τούτη η τακτική, το «καπέλωμα», «διέψευδε» την Μαρξιστική Θεωρία, επειδή όμως κρίθηκε επιτυχής, διαμόρφωσε την αντίληψη πως δεν χρειάζεται η πλειοψηφία των πολιτών να αρθεί στο ύψος των αναγκών του επιστημονικού σοσιαλισμού, αρκεί αυτό να γίνει κτήμα μιας ομάδας πολιτών που ενεργώντας στο όνομα του λαού και δια τον λαό, μπορούν να καταλάβουν την εξουσία και να την ασκήσουν στο όνομα του λαού και προς όφελος του λαού, γεγονός που ο λαός με τη σειρά του θα αναγνωρίσει και θα αποδεχτεί!
Αυτή η αντίληψη απλώθηκε σε κάθε μορφή συλλογικής δράσης των κοινωνιών, κυρίως όμως στο επίπεδο των «κομμάτων έκφρασης» του επιστημονικού σοσιαλισμού της «αριστεράς» κάθε απόχρωσης.
Χρειάστηκε να φτάσουμε στο 1990 που ένα σύστημα ολόκληρο κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος και ο «στυλοβάτης του», η «εργατική τάξη», όχι μόνο δεν έκανε τίποτα για να το περισώσει, αλλά αντίθετα «πρωτοστάτησε» στην κατάρρευσή του.
Πίσω από το μυαλό όλων είχε φωλιάσει η βεβαιότητα πως αυτό είναι υπόθεση της «δυναμικής μειοψηφίας» του κόμματος, που «κατέλαβε», «καπέλωσε» κάποτε την εξουσία, δεν ήταν υπόθεση του πολίτη, του Σοβιετικού Πολίτη.
Ο «Σοβιετικός Πολίτης» που προωθήθηκε, ως ταξική επιλογή, για να αντικαταστήσει τον «εθνικό» πολίτη απέτυχε παταγωδώς, ο «εθνικός πολίτης» συνέχισε να δρα “underground” και ξαναβγήκε στην επιφάνεια το 1990, πράγμα που ζούμε με δραματικό τόνο στις μέρες μας.
Τα απομεινάρια αυτής της κατάρρευσης αρκέστηκαν σε «αλληλοκατηγορίες» προσωπικών προσεγγίσεων της κατάρρευσης που προέκυψε, αποσιωπούν όμως τεχνηέντως ότι το ρόλο που έπαιξε το «σύνδρομο του καπελώματος» στις επιλογές που ακολουθήθηκαν, στις πολιτικές επιλογές όχι μόνο των Σοβιετικών Χωρών αλλά όλων των κομουνιστικών κομμάτων και τάσεων της αριστεράς, αλλά και αστικών «προοδευτικών» κομμάτων που μιμήθηκαν την οργανωτική τακτική του «καπελώματος» .
Το «σύνδρομο του καπελώματος» έγινε η βαριά ασθένεια της αριστεράς-προοδευτικών δυνάμεων, που την οδήγησε στην σημερινή συρρίκνωσή της, ιδεολογική και αριθμητική.
Το «σύνδρομο του καπελώματος», στην Ελλάδα, έχει «προσβάλλει» τη πολιτική σκέψη σε όλα τα επίπεδα, το κοινοβούλιο, την περιφερειακή Διοίκηση, την Τοπική Αυτοδιοίκηση, τον συνδικαλισμό, ακόμα και κάθε μορφή «συλλογικότητας» που γεννιέται μέσα στην κοινωνία!
Όλα, προγράμματα, στρατηγικές και τακτικές κινήσεις είναι προσαρμοσμένες στη λογική του «καπελώματος», λίγο ή καθόλου ενδιαφέρονται για μια συνειδητοποιημένη πλειοψηφία που θα αναλάβει το δύσκολο έργο μιας «ριζικής αλλαγής»!
«Ξενιστής» του «συνδρόμου του καπελώματος», ο «Ινστρούχτορας», ο καθοδηγητής.
Μια προσεκτική ματιά αρκεί να διαπιστωθεί πόσο κοντά μας είναι ο ινστρούχτορας και πόσο, το «σύνδρομο του καπελώματος» επηρεάζει τη καθημερινότητα της πολιτικής μας ζωής, εδώ στην Ηλιούπολη για παράδειγμα!
Γι’ αυτό όμως, μια άλλη φορά!
Γιώργος Μπαλτάς
Ηλιούπολη 1 Αυγούστου 2023