Κριτική του Ιάκωβου Γωγάκη από Φεστιβάλ Βερολίνου
Έξοχη αναπαράσταση των ανθρώπινων αναγκών αλλά και της επιθυμίας η αόρατη επιδημία της μοναξιάς…να ηττηθεί πανηγυρικά.
Το ιρανικό σινεμά εξακολουθεί να συγκλονίζει.
Το ζευγάρι στη ζωή και στην τέχνη, η Μαριάμ Μογκαντάμ και ο Μπεχτάς Σαναέχα μέσω ενός παραπλανητικού τίτλου (« My Favourite Cake ») ξεδιπλώνει μία απόλυτα καλοκουρδισμένη ιλαροτραγωδία για την αξία της συντροφικής σχέσης, ανεξαρτήτως ηλικίας. Ενίοτε με έμμεσες αλλά και πιο άμεσες αναφορές , φωτίζουν το ασφυχτικό πλαίσιο της ζωής στο ανελεύθερο Ιράν.
Η ηρωίδα του έργου η Μαχίν (Λίλι Φαρχανπούρ) μια γυναίκα της μεσαίας τάξης, που έχει κλείσει τα εβδομήντα, χήρα και με την κόρη της να ζει μακριά της, εκτός Ιράν, πήρε την απόφαση να σπάσει τη μοναξιά της και να αναζητήσει σύντροφο.
Στο εστιατόριο που συχνάζει βλέπει έναν ηλικιωμένο άντρα, τον Φαραμάρτζ (Ισμαήλ Μεχραμπί) να γευματίζει μόνος του.
Είναι πρόθυμη να κάνει το πρώτο βήμα.
Το πρώτο θα φέρει κι ένα δεύτερο και η ιστορία παίρνει μια απρόβλεπτη εξέλιξη.
Το σκηνοθετικό δίδυμο στην τρίτη τους – από κοινού – ταινία μεγάλου μήκους (προηγήθηκε η «Μπαλάντα της Λευκής Αγελάδας» η οποία προβλήθηκε και στην Ελλάδα) αφήνει – εν μέρει – στην άκρη τον μικρόκοσμο του Ιράν – και καταπιάνεται με ένα ουμανιστικό ζήτημα.
Η Περσία της εποχής μας, παρουσιάζεται ως μια χώρα με αρκετά από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα των δυτικών κοινωνιών και με τους ηλικιωμένους, να μην μπορούν εύκολα να ακολουθήσουν τον νέο τρόπο ζωής.
Και η κοινωνική απομόνωση, βασικό θέμα της ταινίας, το αποδεικνύει.
Υπάρχει μια συγκλονιστική σεκάνς σκηνοθετημένη και ερμηνευμένη με ακρίβεια μετρονόμου μέσα στο σπίτι της Μαχίν, ένας ατελείωτος χορός, που θα γράψει ιστορία στο σινεμά των τελευταίων δεκαετιών.
Δεν είναι απλώς μια σκηνοθετική επιλογή υψηλής αισθητικής.
Είναι μια βαθιά συναισθηματική στιγμή, που λειτουργεί ως οπτική και δραματουργική μεταφορά της ανάγκης του ανθρώπου για συντροφικότητα, κατανόηση και απόδραση από τη μοναξιά. Δύο άνθρωποι μιας κάποιας ηλικίας, κουβαλώντας το βάρος του χρόνου και των σωματικών φθορών που αυτός φέρνει, αποφασίζουν να αφήσουν πίσω τους τις συμβάσεις και τους φόβους. Χάνονται στον χορό, σαν να ξεχνούν τον χρόνο, σαν να αρνούνται το γήρας και τη θνητότητα, και για λίγες στιγμές απολαμβάνουν το «τώρα» σαν να μην υπάρχει αύριο.
Αυτή η χορογραφημένη σεκάνς, γεμάτη ακρίβεια αλλά και αυθορμητισμό, είναι χάρμα οφθαλμών.
Είναι ένας ύμνος στη ζωή και στην εσωτερική ανάγκη του ανθρώπου να νιώσει ξανά ζωντανός, ανεξαρτήτως ηλικίας ή κοινωνικών συνθηκών.
Η ακρίβεια με την οποία οι δύο πρωταγωνιστές, η Λίλι Φαρχανπούρ και ο Ισμαήλ Μεχραμπί κινούνται στον χώρο, σε συνδυασμό με τις υποδειγματικές εναλλαγές συναισθημάτων της Λίλι Φαρχανπούρ, δημιούργησαν μια αίσθηση μαγείας, όπου η μοναξιά προσωρινά υποχωρεί και η ανθρώπινη σύνδεση κυριαρχεί.
Η ταινία “Το Αγαπημένο μου Γλυκό” προβάλλεται από την Πέμπτη 9/1 στους κινηματογράφους.