Ο νόμος του 2021 για τα αδέσποτα προβλέπει με λεπτομέρεια τις αρμοδιότητες της αυτοδιοίκησης για τα 4 εκατ. τετράποδα χωρίς σπίτι. Όμως η εφαρμογή του επαφίεται στον πατριωτισμό του εκάστοτε δημάρχου.
Μια καταγραφή της υπάρχουσας κατάστασης σε πολλούς Δήμους της Ελλάδας και της ισχύουσας νομθεσίας, σε ένα άρθρο της Τασούλας Επτακοίλη, που δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή στις 2 Ιουλίου 2024 και ξεκινάει τιμητικά από την εμπειρία της με τον Δήμο Ηλιούπολης. Ακολουθούν άλλοι Δήμοι από όλη την Ελλάδα.
«Από το 2000 έως το 2007 o δήμαρχος Ηλιούπολης ήταν ευγενέστατος και, θεωρητικά, πολύ συνεργάσιμος.
“Μην ανησυχείτε, όλα θα γίνουν”, μας έλεγε.
Δεν είδαμε ούτε ένα ευρώ.
Ο διάδοχός του ήταν πολύ καλός.
Υπέγραψε σύμβαση με πανσιόν ζώων και έβαλε τα θεμέλια για το καταφύγιό μας.
Δυστυχώς, έμεινε μόνο μια τετραετία.
Ο επόμενος, ενώ στη διάρκεια της πρώτης θητείας του δεν πήραμε ούτε ένα κιλό τροφής, τη δεύτερη έκανε ένα πρόγραμμα της τάξης των 20.000 ευρώ ετησίως.
Ήταν σταγόνα στον ωκεανό των δικών μας χρεών και υποχρεώσεων, αλλά ήταν μια βοήθεια.
Με τον δήμαρχο που εξελέγη το 2019 είχαμε εξαιρετική συνεργασία.
Ενδεικτικό είναι ότι ο δήμος, όχι μόνο κάλυπτε όλα τα περιστατικά (περιθάλψεις, στειρώσεις), αλλά για πρώτη φορά κατέγραψε τους γατοφροντιστές, που τάιζαν τις αδέσποτες γάτες και τους παρείχε τροφές.
Τι έχουμε σήμερα στα χέρια μας;
Το απόλυτο τίποτα.
Στη συνάντησή μας με τον νέο δήμαρχο, μετά την ανάληψη των καθηκόντων του, ακούσαμε πολλές υποσχέσεις.
Στην πραγματικότητα πληρώθηκαν μόνο τα χρέη της προηγούμενης δημοτικής αρχής στους κτηνιάτρους, νέα σύμβαση δεν έχει γίνει, όλα τα κάνουμε μόνοι μας –περισυλλογές, στειρώσεις, ταΐσματα–, η λειτουργία του καταφυγίου είναι στον αέρα.
Δηλαδή, εμείς και τα ζώα που φροντίζουμε είμαστε έρμαια της διάθεσης και των… γούστων κάθε δημάρχου και κάθε αντιδημάρχου».
Η Έμη Παπαγιαννοπούλου, ιδρυτικό μέλος της Ζωοφιλικής Ένωσης Ηλιούπολης, έχει τεράστια εμπειρία και στη διαχείριση των αδέσποτων ζώων –σχεδόν είκοσι πέντε χρόνια είναι «στον δρόμο»– και από τη συνεργασία ή, για να είμαστε ακριβείς, από τη μη συνεργασία με τους δήμους.
Αντίστοιχες ιστορίες ακούσαμε πολλές στη διάρκεια αυτού του ρεπορτάζ: αγωνίας, απελπισίας, πόνου για τα τουλάχιστον τέσσερα εκατομμύρια αδέσποτα ζώα της χώρας, σκύλους και γάτες, και για τους εθελοντές των φιλοζωικών οργανώσεων που προσπαθούν να αλλάξουν τη ζωή τους, να τα γλιτώσουν από την πείνα, τη δίψα, τις αρρώστιες, τις φόλες, τις κακοποιήσεις.
Ιστορίες που θα μπορούσαν να έχουν αίσια έκβαση αν εφαρμοζόταν ο νόμος, ο οποίος έχει μεν πολλές ατέλειες, αλλά είναι προς τη σωστή κατεύθυνση.
«Οι δήμοι, ως πρωτοβάθμιοι οργανισμοί τοπικής αυτοδιοίκησης, έχουν αναλάβει στο πλαίσιο της αποκέντρωσης την πλήρη διαχείριση των αδέσποτων, με τον ν. 4830/2021. Συνοπτικά, έχουν τις εξής υποχρεώσεις: σύνταξη ολοκληρωμένου επιχειρησιακού προγράμματος για τη διαχείρισή τους, εξυπηρέτηση των ιδιοκτητών ως προς το Εθνικό Μητρώο Ζώων Συντροφιάς, σήμανση των αδέσποτων σκύλων και γατών, δωρεάν σήμανση, στείρωση και εμβολιασμό των ζώων των φιλοζωικών οργανώσεων, των ποιμένων και των ευπαθών ιδιοκτητών ή αναδόχων, ίδρυση και λειτουργία καταφυγίων ζώων, παροχή κτηνιατρικών υπηρεσιών, δημιουργία σημείων παροχής τροφής και νερού για τα αδέσποτα κ.λπ.», εξηγεί ο νομικός Αθανάσιος Αναγνωστόπουλος, διδάσκων στο Διατμηματικό Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών με τίτλο «Ζώα: ηθική, δίκαιο, ευζωία» του τμήματος Φιλοσοφίας του ΕΚΠΑ.
«Επιπλέον, πέραν των υποχρεώσεων, εισάγεται μια ακόμη σειρά δυνητικών ενεργειών, στις οποίες οι δήμοι επιτρέπεται μεν να προβούν, χωρίς όμως να είναι υποχρεωμένοι. Τέτοιες είναι π.χ. η συνεργασία με φιλοζωικές οργανώσεις και η χορήγηση δωρεάν τροφής και φαρμάκων προς τις φιλοζωικές οργανώσεις».
Υποχρεώσεις και δυνητικές ενέργειες, λοιπόν.
Πώς εφαρμόζεται όμως στην πράξη ο πολυδιαφημισμένος ν. 4830/2021;
Διαβάστε για τους υπόλοιπους Δήμους στη συνέχεια του άρθρου ΕΔΩ