Οργίζομαι και αγανακτώ επειδή βλέπω για μια ακόμα φορά τα πράγματα να οδηγούνται στο “μη περαιτέρω”, εκεί όπου οι λύσεις σε ένα πρόβλημα λιγοστεύουν τραγικά. Αυτή τη φορά, αναφέρομαι στο νερό και τη διαχείριση της έλλειψής του.
Δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι η απραξία τόσων και τόσων παραγόντων, επί σειρά ετών, δεν ήταν σκοπούμενη, προκειμένου να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις παραγωγής κερδών, να εξυπηρετηθούν, με απλά λόγια, επιχειρηματικά συμφέροντα.
Εδώ και πολλά χρόνια, δεκάδες ειδικοί επιστήμονες κρούουν κώδωνες, φωνάζουν, αρθρογραφούν για την ανάγκη ορθολογικής διαχείρισης των αποθεμάτων νερού. Ματαίως.
Προσωπικά εγώ, για σχεδόν είκοσι χρόνια, κάθε φορά που μου δίνεται δημόσιο βήμα, γράφω και μιλώ, παραθέτοντας τα αυτονόητα. Επαναλαμβάνω, για μια ακόμα φορά, με την ελπίδα κάποιοι, κάπου, να ακούσουν και να πράξουν ανάλογα:
Απαιτείται ΕΦΑΡΜΟΓΗ σχεδίων διαχείρισης υδάτων ανά υδατικό διαμέρισμα.
Απαιτείται η καταγραφή και ο καταμερισμός των αποθεμάτων, η καταγραφή των χρήσεων νερού ανά υδατικό διαμέρισμα, η κοστολόγησή της και, ύστερα από διαβούλευση, η τιμολόγηση ανά κυβικό, λαμβάνοντας πάντα υπόψη ότι οι άλλες χρήσεις θα επιδοτήσουν την οικιακή και αγροτική κατανάλωση.
Για να «λειτουργήσει» ένα τέτοιο μοντέλο, χρειάζεται εκσυγχρονισμός των δικτύων ύδρευσης και άρδευσης, απαγόρευση αρδευτικών σπάταλων μεθόδων (ή η αποβολή από την επιχορήγηση χρήσης όσων χρησιμοποιούν υδροβόρες μεθόδους άρδευσης) και, προφανώς, κλιμακωτή τιμολόγηση, ανάλογα με την κατανάλωση.
Απαιτείται η αποβολή υδροβόρων καλλιεργειών από υδατικά διαμερίσματα που δεν έχουν τη φέρουσα ικανότητα εκπλήρωσης των αναγκών σε νερό, τέτοιων καλλιεργειών.
Απαιτείται η υποχρεωτική εγκατάσταση υποδομών συλλογής και χρήσης όμβριων υδάτων σε όλες τις νεόδμητες οικοδομές, όπως και η σταδιακή εγκατάσταση τέτοιων υποδομών σε κτίρια με μεγάλη επιφάνεια στέγης.
Απαιτείται η υποχρεωτική κατασκευή έργων αποθήκευσης και επανάκτησης καταιγιδικών απορροών. Π.χ. σε parking εμπορικών κέντρων, σε πλατείες μεγάλης έκτασης, σε μεγάλες οδικές αρτηρίες, σε μέρη που συγκεντρώνονται πλημμυρικά νερά.
Πρέπει να υιοθετηθεί ένα σύστημα bonus – malus που να ενισχύει πρακτικές προστασίας υδατικών αποθεμάτων, π.χ. με τη μη σφράγιση επιφανειών με άσφαλτο ή τσιμέντο, εκεί οπού μπορούν να χρησιμοποιηθούν διάτρητες πλάκες που επιτρέπουν την κατείσδυση νερού στο έδαφος.
Απαιτείται η τριτοβάθμια επεξεργασία λυμάτων και η υπό προϋποθέσεις χρήση σε συγκεκριμένες δραστηριότητες του νερού αυτού.
Όλα τα (ενδεικτικά) παραπάνω, έπρεπε να έχουν γίνει χθες.
Κοντόφθαλμοι όμως πολιτικοί της κάθε βαθμίδας εξουσίας, προτιμούσαν (ακόμα προτιμούν) να αποκαλούν και να αντιμετωπίζουν σαν γραφικούς όλους εμάς τους ανησυχούντες. Και προτιμούν να ακολουθούν την παρελκυστική τακτική που οδηγεί σε αυξήσεις τιμολογίων, σε απαξίωση των Εταιρειών Ύδρευσης, σε κρίσεις ελλείμματος, μέχρι να έρθουν εκείνες οι επιχειρήσεις που «ξέρουν καλύτερα» για να παράγουν κέρδη.
Παντελής Μήτσιου
Περιβαλλοντολόγος με ειδίκευση στη διαχείριση υδάτων