Κριτική Ιάκωβος Γωγάκης
Μια ιδιαίτερη κινηματογραφική εμπειρία, όπως την συνέλαβε ο κορυφαίος και τολμηρός Γάλλος κινηματογραφιστής, ο Ζακ Οντιάρ.
Στην «Εμίλια Πέρεζ», ο Οντιάρ εξερευνά τις έννοιες της αλλαγής, της ταυτότητας και της κοινωνικής λύτρωσης, με έναν τρόπο όμως, που άλλοτε προκαλεί ενδιαφέρον κι άλλοτε απογοητεύει.
Αν και η ταινία — η οποία φέρει και τα χαρακτηριστικά του μιούζικαλ — καταφέρνει να εντυπωσιάσει με την οπτική της δύναμη και την πρωτοτυπία της, υστερεί σε συνεκτικότητα, στιβαρή αφήγηση και ρυθμό, ιδιαίτερα όταν οι σκηνές φαίνονται ασύνδετες ή παρατραβηγμένες, αφήνοντας ένα μείγμα εντυπώσεων, που από τη μια επαινείται και από την άλλη προβληματίζει.
Η ιστορία ακολουθεί την απόφαση ενός Μεξικανού αρχηγού καρτέλ να εγκαταλείψει τον κόσμο της παρανομίας, να αφήσει πίσω τη γυναίκα και το παιδί του και, με τη βοήθεια μιας δικηγόρου, να σκηνοθετήσει το θάνατό του, να αλλάξει χώρα, να αλλάξει φύλο και να υιοθετήσει μια νέα ταυτότητα, ως γυναίκα.
Η ταινία διαρθρώνεται σε τρία κύρια μέρη: από τη ζωή στο Μεξικό ως άντρας, στην επανεμφάνισή του ως γυναίκα και αργότερα στην προσπάθειά της, να επανενταχθεί στην κοινωνία, μέσω μιας εργασίας που συνδέεται με το παρελθόν της.
Οι σκηνές, όπου η Εμίλια, αντικρίζει τον εαυτό της στον καθρέφτη ή τραγουδά για την επιθυμία της να γίνει αποδεκτή, μεταφέρουν όλη την αλήθεια της ηρωίδας για το τι νιώθει αλλά και την αλήθεια του Οντιάρ, για το τι, επιθυμεί νοηματικά να μεταφέρει στο θεατή.
Εντούτοις, η προσέγγιση του Οντιάρ αποδεικνύεται υπερβολική σε αρκετά σημεία.
Οι δευτερεύοντες χαρακτήρες, όπως η γυναίκα του κεντρικού προσώπου ή ο ρόλος της κόρης, παραμένουν ατελώς ανεπτυγμένοι και δεν δίνουν στην ιστορία την απαραίτητη συναισθηματική αλληλεπίδραση με το κεντρικό πρόσωπο.
Επίσης, οι σκηνές που φαίνονται να επαναλαμβάνονται, δεν εμπλουτίζουν την πλοκή, αντιθέτως, καθιστούν αργό το ρυθμό, μειώνοντας τη δυναμική της αφήγησης.
Όπως στις ταινίες «Dheepan» και «Προφήτη», ο Οντιάρ αναζητά την ταυτότητα των ηρώων του, μέσα από τη σύγκρουση με τον κοινωνικό τους περίγυρο.
Στο «Dheepan», ο ήρωας προσπαθεί να επιβιώσει σε μια ξένη χώρα, ενώ στον «Προφήτη», ο χαρακτήρας έρχεται αντιμέτωπος με την εγκληματική ιεραρχία της φυλακής.
Στην «Εμίλια Πέρεζ», η αναζήτηση ταυτότητας περνά μέσα από την αλλαγή φύλου, αλλά και τις προσωπικές και κοινωνικές προκλήσεις που αυτή συνεπάγεται.
Ο Οντιάρ τοποθετεί την ηρωίδα του, να τα θέλει όλα δικά της, γεγονός που δημιουργεί ερωτήματα, για το αν η αλλαγή φύλου συνοδεύεται από αλλαγή στο χαρακτήρα της.
Ο Οντιάρ δείχνει πως κάτι αλλάζει, αλλά και κάτι παραμένει το ίδιο.
Αυτή τη μάχη ανάμεσα στην αλλαγή και στη μη αλλαγή, την ενσαρκώνει μοναδικά η ηθοποιός Κάρλα Σοφία Γκασκόν, στο ρόλο της Εμίλια Πέρεζ.
Η Ζόε Σαλντάνα φέρνει μια εσωτερική ένταση και ευθραυστότητα στο ρόλο της δικηγόρου, που, ενώ φαίνεται να ελέγχει τα πράγματα, παλεύει με τους δικούς της δαίμονες και με τις εσωτερικές της συγκρούσεις.
Εξαιρετική η Σελένα Γκόμεζ στον ρόλο της συζύγου,ακόμη κι αν και ο Οντιάρ, δεν της προσφέρει όσο κινηματογραφικό χρόνο, άξιζε ο ρόλος, η Γκόμεζ διαμορφώνει έναν χαρακτήρα γεμάτο αυθεντικότητα, ψυχισμό αγάπης, εκδίκησης και μετάνοιας.
Η ταινία “Εμίλια Πέρεζ” προβάλλεται από την Πέμπτη 7 Νοεμβρίου στους κινηματογράφους