Μια ωραία επίσκεψη | του Νίκου Καραβέλου

Χθες, από κακή συνήθεια, επισκέφτηκα αίθουσα δημοτικού συμβουλίου, μιας πόλεως περί την πρωτεύουσα ενώ τούτο συνεδρίαζε δια βρυχηθμών, κοασμών, κυρίως γαυγισμάτων!
Επίπεδο; Κυνομαχία.
Αγορεύσεις; Γκρεμός.
Προεδρείο; Θεωρείο επαρχιακής αλάνας.
Επιχειρήματα; Λαπάς ανάλατος.
Γλώσσα; Κατανοητή ανάμεσα σε ρινόκερους.
Αίσθηση; Οδύνη! (αν έχεις ζήσει άλλες εποχές).
Συμπέρασμα: Όλα άριστα!
Είπα να φύγω μα κάτι με κράτησε : Ήταν αυτό το περίεργο συναίσθημα που σε κυριεύει ενώπιον γκρεμού. Η τάση …να πέσεις.
Δεν έφυγα.
Αποζημιώθηκα ακούγοντας επιτέλους την ομιλία και τις συνεχείς παρεμβάσεις του μόνου που ομιλεί σωστά: του δημάρχου! Και είναι φυσικό. Όταν κάποιος εκλέγεται δήμαρχος, σαν από θαύμα, αποκτά την ικανότητα να μιλάει. Με μόνη την συμμετοχή στις εκλογές, ιδίως τις δημοτικές, πολύ περισσότερο με την εκλογή του!
Όπως οι μαθητές του Κυρίου, με μόνη την επαφή μαζί Του, μεταμορφώθηκαν σε θαυματουργούς! Και ακριβώς κατά τούτο ομοιάζουν οι δήμαρχοι με τους θαυματουργούς: στην ικανότητα να πραγματοποιούν… θαύματα !
Μάλιστα θα προτείναμε, αντί τα παιδιά μας να βασανίζονται να μορφωθούν, απλώς να κατεβαίνουν συνεχώς υποψήφιοι στις εκλογές.
Άλλωστε τα πανεπιστήμια δεν παρέχουν μόρφωση, καθώς βλέπεις μαθηματικούς να μετρούν με τα δάχτυλα και φιλολόγους να αδυνατούν να συντάξουν σωστά και να βατραχολογούν!
Πάντως, δε λέω, πέρασα όμορφα. Είδα, άκουσα και απήλθα σοφότερος. Κι όλα ήταν ωραία!
Μόνο κάτι χαλούσε την ωραία ατμόσφαιρα: μολονότι τα κλιματιστικά λειτουργούσαν στο φουλ … εκείνο το κρύο μέσα στην αίθουσα ήταν ανυπόφορο!
( Στο επόμενο : “Το τσουβαληδόν στάβλιμα του ποιμνίου στον απάνω όροφο”).
Νίκος Καραβέλος