Κριτική Ιάκωβος Γωγάκης
Ταινία που συνδυάζει το road movie με μια εσωτερική αναζήτηση ταυτότητας, δημιουργώντας ένα συναισθηματικό φορτίο, γεμάτο πόνο, ενοχές και προσπάθεια συμφιλίωσης με το παρελθόν.
Δύο αποξενωμένοι ξαδέρφια, ο Ντέιβιντ και ο Μπέντζι, ξεκινούν ένα ταξίδι στην Πολωνία για να τιμήσουν τη μνήμη της γιαγιάς τους, μιας επιζώσας του Ολοκαυτώματος.
Όμως, το οδοιπορικό μετατρέπεται σε μια περιπλάνηση στον ψυχισμό των ηρώων, όπου ο ένας αναζητά στη ζωή του άλλου.. ό,τι του λείπει.
Το έργο γράφει, σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί το «καλό παιδί» του αμερικάνικου σινεμά ο Τζέσι Άιζενμπεργκ και πλάι του βρίσκεται ο Κίραν Κάλκιν.
Η ταινία θυμίζει έντονα το έργο «Γράμματα από το Παρελθόν» του Ατόμ Εγκογιάν, καθώς και τα δύο έργα επικεντρώνονται σε ένα ταξίδι που συνδέεται άρρηκτα με την ιστορική μνήμη και την προσωπική αναμέτρηση με το τραύμα. Στο «Γράμματα από το Παρελθόν», ο πρωταγωνιστής αναζητά τον ναζί που κατέστρεψε την οικογένειά του, ενώ στο «Real Pain» οι ήρωες προσπαθούν να έρθουν σε επαφή με τις ρίζες τους μέσω της επίσκεψης σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Και στις δύο περιπτώσεις, η ιστορία του Ολοκαυτώματος δεν λειτουργεί απλώς ως φόντο, αλλά ως καταλύτης για την εσωτερική αλλαγή των χαρακτήρων.
Ο Τζέσi Άιζενμπεργκ, προσεγγίζει το θέμα με έναν ιδιαίτερο συνδυασμό μελαγχολικής κωμωδίας και δράματος.
Ο πόνος, όπως αποτυπώνεται στον τίτλο, αποκτά διττή σημασία. Αναφέρεται τόσο στον ιστορικό πόνο όσο και στον υπαρξιακό, που βαραίνει τους δύο ήρωες.
Ο Άιζενμπεργκ αποφεύγει το μελοδραματισμό, αν και σε ορισμένα σημεία η χρήση της μουσικής του Σοπέν τον ενισχύει.
Η τουριστική εκμετάλλευση του Ολοκαυτώματος, ένα ζήτημα που είχε επίσης αναδειχθεί στην ταινία «Ζώνη Ενδιαφέροντος», τίθεται υπό έντονη κριτική, καθώς οι χαρακτήρες μοιάζουν να συμμετέχουν σε μια διαδικασία αναπαράστασης της τραγωδίας που αγγίζει τα όρια του θεάματος.
Αυτό το στοιχείο θυμίζει επίσης έντονα τη σκηνοθετική ματιά του Ατόμ Εγκογιάν, ο οποίος συχνά ασχολείται με το πώς το παρελθόν επηρεάζει το παρόν και πώς η μνήμη μπορεί να παραποιηθεί από τη σύγχρονη ματιά.
Ο Ντέιβιντ εκπροσωπεί τη λογική και τη σταθερότητα, ενώ ο Μπέντζι το χάος και τη συναισθηματική αμεσότητα. Αυτή η αντίθεση χαρακτήρων είναι η κινητήρια δύναμη της ταινίας, καθώς τα δύο ξαδέρφια, παρά τις διαφορές τους, ξεκινούν ένα κοινό ταξίδι που θα τους φέρει αντιμέτωπους όχι μόνο με τις ρίζες τους αλλά και με τις προσωπικές τους αδυναμίες και τα άλυτα συναισθηματικά ζητήματα.
Η σύγκρουση ανάμεσα στη λογική του Ντέιβιντ και τη συναισθηματική έκρηξη του Μπέντζι δημιουργεί έναν ζωηρό διάλογο, γύρω από το πώς διαφορετικές προσωπικότητες προσεγγίζουν τον πόνο και την απώλεια.
Οι δύο κεντρικοί χαρακτήρες, μέσα από την αντιπαράθεσή τους, αναδεικνύουν διαφορετικές φιλοσοφικές στάσεις απέναντι στη ζωή.
Ο Ντέιβιντ επιζητά τη σταθερότητα και την τάξη, ενώ ο Μπέντζι αναζητά τον αυθορμητισμό και την άμεση σύνδεση με τα συναισθήματά του.
Εντούτοις, οι δευτερεύοντες χαρακτήρες μένουν σχετικά αναξιοποίητοι, στερώντας από την ιστορία τη δυνατότητα μιας πιο σφαιρικής ανάπτυξης.
Παρόλο που λειτουργούν ως σκηνικό υπόβαθρο για το ταξίδι των πρωταγωνιστών, η έλλειψη ενασχόλησης με τους δευτερεύοντες ρόλους, δεν επιτρέπει να διευρυνθεί το συναισθηματικό και αφηγηματικό εύρος της ταινίας.
Επιπλέον, η επαναληπτική αφηγηματική δομή, παρότι σε ορισμένα σημεία υπογραμμίζει τη μονοτονία της καθημερινότητας και τη στασιμότητα των ηρώων, οδηγεί σε στιγμές όπου ο ρυθμός επιβραδύνεται υπερβολικά, δημιουργώντας μια αίσθηση μονοτονίας.
Παρά τις όποιες αστοχίες, η ταινία πετυχαίνει να ανοίξει έναν διάλογο γύρω από τον πόνο, την απώλεια και την ανθρώπινη ανάγκη για αυτογνωσία.
Η ταινία “Αληθινός Πόνος” προβάλλεται από την Πέμπτη 16/1 στους κινηματογράφους