Κριτική Ιάκωβος Γωγάκης
Μια εξερεύνηση των επιπτώσεων του παιδικού τραύματος στην ενήλικη ζωή.
Η νεαρή- μόλις 27 ετών- Βρετανίδα σκηνοθέτις, Λούνα Κάρμουν, καταθέτει στη μεγάλη οθόνη μια ιστορία, με αυτοαναφορικές προεκτάσεις.
Η Κάρμουν, η οποία πάλευε με μείζονα κατάθλιψη στην εφηβική της ηλικία, αντλεί υλικό από τα προσωπικά της βιώματα.
Στο επίκεντρο, η σχέση μιας μητέρας και της κόρης της, όπου η μικρή μεγαλώνει σε ένα περιβάλλον γεμάτο σωματική και συναισθηματική ασφυξία.
Η ιστορία ακολουθεί τη Μαρία, ένα κορίτσι που ζει στο Λονδίνο της δεκαετίας του ’80, υπό τη φροντίδα της μητέρας της, Σύνθια, η οποία πάσχει από ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή.
Η καθημερινότητά της μικρής είναι μέσα σε σκουπίδια, σε κραυγές αλλά και η σχέση με τη μητέρα της, είναι παράξενη και αλλόκοτη, η οποία σχέση αποδίδεται κινηματογραφικά, με ωμό ρεαλισμό.
Η ταινία δημιουργεί μια ζοφερή ατμόσφαιρα, ακροβατώντας ανάμεσα στο παράλογο και το ακραίο.
Η αφήγηση εξελίσσεται σε δύο χρονικά επίπεδα – την παιδική ηλικία της και τη μετέπειτα εφηβεία της – τη δεκαετία του ’90, όταν ζει με μια ανάδοχη οικογένεια.
Η άφιξη του Μάικλ, ενός πρώην ενοίκου της ανάδοχης οικογένειας, αναζωπυρώνει τις μνήμες του παρελθόντος και πυροδοτεί μια συναισθηματική αναταραχή στη ζωή της ηρωίδας. Η σχέση της Μαρία με τον Μάικλ, αν και αρχικά φαίνεται να σηματοδοτεί μια νέα αρχή στη ζωή της, αποδεικνύεται μια γνωριμία χειριστική και προβληματική, καθρεφτίζοντας τη σχέση της με τη μητέρα της.
Η σκηνοθεσία της Κάρμουν αντλεί σαφείς επιρροές από το «Fish Tank» της Άντρεα Άρνολντ, με το οποίο μοιράζεται κοινές θεματικές, όπως η ταραγμένη σχέση μητέρας-κόρης και η προσπάθεια της ηρωίδας να βρει τη θέση της σε έναν κόσμο που την περιθωριοποιεί.
Όπως και στο «Fish Tank», έτσι και στο «Μην Πετάξεις Τίποτα», η μητέρα παρουσιάζεται ως μια ασταθής φιγούρα, που, ενώ αγαπά το παιδί της, αδυνατεί να του προσφέρει την απαιτούμενη σταθερότητα.
Χαρακτηριστική είναι η σκηνή όπου η μικρή Μαρία αναγκάζεται να φέρνει αποφάγια από το σχολείο, γεγονός που καταδεικνύει την ακραία παραμέληση που βιώνει.
Η Λούνα Κάρμουν, παρά το νεαρό της ηλικίας της, δείχνει να έχει ένα φυσικό ταλέντο στη σκηνοθεσία, με έντονες επιρροές από το σινεμά του κοινωνικού ρεαλισμού.
Αν και οι προσωπικές αναφορές δεν αφήνουν την ταινία να ανοίξει τα φτερά της, αποτελεί μια αξιόλογη προσπάθεια να θιγούν θέματα δύσκολα όπως είναι η παιδική κακοποίηση και οι ψυχικές διαταραχές.
Σε υψηλά επίπεδα η ερμηνεία της Χέιλι Σκουάιρς (Εγώ ο Ντάνιελ Μπλέικ) στο ρόλο της μητέρας, όπως επίσης και της Σάουρα Λάιτφουτ-Λεόν στο ρόλο της κόρης.
Οι πολλές δυσάρεστες σκηνές, αποτελούν μεν αναπόσπαστο μέρος της ιστορίας, ενδέχεται δε να αποξενώσουν.
Επιπλέον, το δεύτερο μέρος της ταινίας – όπου αναπτύσσεται η σχέση της νεαρής ηρωίδας με τον Μάικλ – είναι υπερβολικά παρατεταμένο και στερεί από την ταινία τον δυναμισμό που χαρακτηρίζει την αρχή της.
Η αυτοαναφορικότητα που διαπνέει την αφήγηση, περιχαρακώνει τη δραματουργία της ταινίας, στερώντας τη δυνατότητα, να απλωθεί και να αναπτυχθεί πλήρως, ως ένα έργο με ευρύτερες διαστάσεις.
Παρά τους περιορισμούς της, η ταινία διακρίνεται για την αφοσίωση της Λούνα Κάρμουν στη θεματική της, αποτελώντας ένα τίμιο πρώτο βήμα στη φιλμογραφία της.
Η ταινία “Μην Πετάξεις Τίποτα” προβάλλεται από την Πέμπτη 16/1 στους κινηματογράφους