-Πού πας, δεν φοβάσαι; Μου είπαν οι δικοί μου, όταν άκουσαν την απόφασή μου να χρησιμοποιήσω το τρένο για το ταξίδι μου με επιστροφή στη Θεσσαλονίκη.
-Τώρα όλοι είναι στην τσίτα, τίποτα δεν θα συμβεί, απάντησα καθησυχαστικά, έχοντας βέβαια και τις ανομολόγητες αμφιβολίες μου…
Η εκτίμηση που είχα από παλιά για τα καλά του ταξιδιού με το τρένο, είχε ήδη καταρρεύσει από το δυστύχημα των Τεμπών, αλλά δεν γινόταν αλλιώς αφού όλες οι άλλες λύσεις μετακίνησης ήταν εξαιρετικά πιο ακριβές και άβολες.
Η σύγκριση εξόδων ήταν συντριπτική υπέρ του τρένου, αφού δυο διαδρομές με εισιτήριο Α’ θέσης μου κόστισαν 84 €, ενώ το αεροπλάνο θα στοίχιζε περισσότερο από 250 €, με ώρες πτήσης που δεν εξυπηρετούσαν, συν τα σημαντικά έξοδα προς και από το αεροδρόμιο, ενώ το κόστος ταξιδιού με το αυτοκίνητο θα σήμαινε τουλάχιστον 120 € για καύσιμο-αέριο, συν σχεδόν 80 € για διόδια, σύνολο 200 € και φυσικά 12 ώρες οδήγησης χωρίς παρέα.
Το βαγόνι της Α’ θέσης, παρά το γεγονός ότι εγώ έκλεισα διαδικτυακά μια από τις λίγες ελεύθερες θέσεις, ήταν σχεδόν άδειο, αλλά μοντέρνο και καθαρό, είχε όλα τα δεδομένα για άνετο ταξίδι και έτσι ήταν τελικά.
Είχα διαλέξει μια μονή θέση ώστε να κάθομαι προς την κατεύθυνση κίνησης του τρένου, με τραπεζάκι και μια ίδια θέση αντικρυστά. Ευτυχώς που ήταν άδεια, γιατί χώρος για δυο ζευγάρια πόδια δεν υπήρχε από κάτω και σε άλλη περίπτωση το ταξίδι θα ήταν δράμα, χειρότερα και από τα αεροπλάνα χαμηλής χρέωσης.
Με παραξένεψε ότι μετά από την Αθήνα μπήκαν κάποιοι μετανάστες, καλοντυμένοι και προσεγμένοι, που όπως πρόσεξα, ο ελεγκτής ποτέ δεν τσέκαρε το εισιτήριο τους. Ίσως βέβαια, ο έλεγχος είχε γίνει πριν έρθουν στη Α’ θέση, τον έναν μάλιστα, τον έφερε και τον τοποθέτησε ο ίδιος ο ελεγκτής…
Σκέφτηκα ότι και για τους ξένους εργαζόμενους έχουν ανέβει τα στάνταρντ και οι απαιτήσεις σε ανέσεις και αυτό φυσικά είναι καλό και γι’ αυτούς και για τις εισπράξεις της εταιρείας, αλλά από την άλλη μου πέρασαν και άλλες σκέψεις…
Η φημολογούμενη μεταφορά αδήλωτων και παράνομων φορτίων με τα εμπορικά τρένα, που εξερράγησαν στην σύγκρουση στα Τέμπη και οδήγησαν σε ολοκαύτωμα και πολλαπλασιασμό των θυμάτων, μας έχουν κάνει να σκεφτόμαστε περίεργα, όχι πως δεν ήμουν πάντα επιρρεπής σε θεωρίες συνωμοσίας…
Το κέρασμα χυμού, νερού και κρουασάν σοκολάτας των “Ιταλών” της Hellenic trains ήταν ευχάριστη έκπληξη, όπως και η συνεχής καθαριότητα, ιδιαίτερα της τουαλέτας.
Η μεγάλη απογοήτευση ήταν η παντελής έλλειψη σήματος Cosmote σε όλη τη διαδρομή, με εξαίρεση κάποιους σταθμούς, όπως ακριβώς συνέβαινε πριν πολλά-πολλά χρόνια.
Αυτό πια είναι ακατανόητο, απαράδεκτο και ντροπιάζει την εταιρεία και τη χώρα μας. Εδώ λεωφορεία και ταξί διαθέτουν ίντερνετ και ολόκληρο μονοπώλιο που διασχίζει την Ελλάδα δεν είναι σε θέση να προσφέρει στους επιβάτες την πιο αναγκαία σήμερα παροχή;
Έτσι ταξίδεψα με συντροφιά το βιβλίο, απαραίτητο σε κάθε ταξίδι, ακούγοντας μουσική και τακτοποιώντας τα αρχεία μου στο κινητό, που το φόρτιζα στην ατομική μου πρίζα (να τα λέμε κι αυτά).
Περνώντας από τον τόπο του κακού στα Τέμπη, προσπάθησα να βιντεοσκοπήσω το σημείο, αλλά ο έντονος κόντρα ήλιος, η μεγάλη ταχύτητα του τρένου και τα λερωμένα εξωτερικά τζάμια του βαγονιού με εμπόδισαν, γεμίζοντάς με απογοήτευση.
Έμεινε μόνο στο μυαλό μου αυτή η σπαρακτική κόρνα του τρένου, χαιρετισμός του μηχανοδηγού προς τους χαμένους συναδέλφους του και όλα τα θύματα.
Συνεχίζεται…