Κριτική Ιάκωβος Γωγάκης,
Οι σχέσεις ανάμεσα σε κωφά και ακούοντα άτομα δεν είναι «σενάριο», είναι μια υπαρκτή, αν και όχι τόσο ορατή, πραγματικότητα. Ζευγάρια που ερωτεύονται, συμπορεύονται, φτιάχνουν οικογένεια, κουβαλώντας όμως τον επιπλέον φόβο «κι αν το παιδί πάρει την κώφωση;».
Όπως στις συζητήσεις για τον αυτισμό, αν το πρωτότοκο είναι στο φάσμα, άραγε θα είναι και το δεύτερο; έτσι κι εδώ η αγωνία μπλέκει την ιατρική πιθανότητα με τα κοινωνικά στερεότυπα. Η Άντζελα, κωφή κεραμίστρια, ζει με τον Έκτορ που και ακούει και μιλά.
Στην αρχή τους βλέπουμε σαν ένα τρυφερό ζευγάρι, που έχει βρει τη δική του γλώσσα επικοινωνίας, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Η εγκυμοσύνη, όμως, γίνεται δοκιμασία. Οι γιατροί, οι γονείς, ειδικά η γιαγιά, μεταφέρουν πάνω στη μέλλουσα μητέρα έναν ολόκληρο κατάλογο φόβων, ενοχών, «τι θα γίνει αν».
Κι όμως, για το ζευγάρι, το παιδί είναι – και σωστά – προέκταση του έρωτά τους, όπως σε κάθε οικογένεια.
Καθώς η μικρή μεγαλώνει και ακούει κανονικά, οι αόρατες ρωγμές βαθαίνουν. Ο Έκτορ αρχίζει να της μιλάει χωρίς νοηματική, αποκλείοντας άθελά του την Άντζελα από μικρές καθημερινές στιγμές, αστεία, σχόλια, βλέμματα.
Ό,τι περιγράφουν οι έρευνες για την απώλεια ακοής στις σχέσεις – απομόνωση, παρεξηγήσεις, κούραση από το «τι είπες;» – εδώ παίρνει σάρκα και οστά.
Η μεγάλη λεκτική σύγκρουση προς το τέλος δεν μιλά μόνο για την κώφωση. Μιλά για το γνωστό «δεν με καταλαβαίνεις» που υπάρχει σε κάθε ζευγάρι, αλλά εδώ φορτίζεται με διακρίσεις και αισθήματα κατωτερότητας. Η Άντζελα δεν παρουσιάζεται ως θύμα, αλλά ως γυναίκα που παλεύει να ορίσει η ίδια τι σημαίνει «φυσιολογική ζωή».
Η Εύα Λιβερτάδ σκηνοθετεί με λεπτότητα, οι σιωπές –ιδίως στις τελευταίες σκηνές– βαραίνουν περισσότερο από οποιονδήποτε διάλογο. Μια ταινία διεισδυτική, ειλικρινής, που μας καλεί να ξανασκεφτούμε πώς ακούμε, και ποιον αφήνουμε απ’ έξω, όταν δεν προσπαθούμε αρκετά.
Η ταινία “Σιωπηλή Αγάπη” προβάλλεται από την Πέμπτη 4 Δεκεμβρίου στους κινηματογράφους.
ΠΗΓΗ