Ένα συγκλονιστικό κείμενο του Παναγιώτη, στο οποίο περιγράφει τις δυσκολίες και τους περιορισμούς που βιώνει καθημερινά, τις σκέψεις και τα συναισθήματά του και μας καλεί να “μπούμε στη θέση των παιδιών με αναπηρία”, να δούμε τότε τι θα σκεφτούμε όλοι εμείς και κυρίως τι θα πράξουμε και όπως συγκεκριμένα γράφει:
“Πώς θα θέλατε να σας φέρονται τότε; Αν ήταν το δικό σας παιδί, θα δεχόσασταν να κινδυνεύει σε ένα παλιό κτίριο, να μην έχει πρόσβαση, να μην έχει μέλλον; Μιλάτε μόνο όταν κάτι αγγίζει εσάς. Όταν σας αφορά. Εμείς όμως υπάρχουμε κάθε μέρα. Ζούμε, μαθαίνουμε, αγαπάμε, και ζητούμε απλώς αυτό που αξίζει σε κάθε άνθρωπο: Σεβασμό, κατανόηση, και μια θέση στην κοινωνία“!!!
Μιλούν οι μεγάλοι για όλους εμάς. Μιλούν για το καλό μας, για το μέλλον μας, για τις ανάγκες μας.
Έχετε σκεφτεί να ακούσετε κι εμάς; Τα παιδιά με αναπηρία;
Ελάτε μια μέρα να μας κοιτάξετε στα μάτια. Να μπείτε στα παπούτσια μας.
Να δείτε πώς είναι η δική μας ζωή.
Να μας πιάσετε το χέρι και να περπατήσουμε μαζί.
Να μας δώσετε χρόνο, να μας καταλάβετε.
Έχετε μπει στη θέση ενός παιδιού με αναπηρία; Έχετε καθίσει σε ένα αναπηρικό αμαξίδιο, να βγείτε στους δρόμους, να δείτε τι τραβάμε από την προσβασιμότητα που πιστεύεται ότι υπάρχει; Το ξέρετε ότι για να πάμε στο θέατρο, σε ένα εστιατόριο, σε μια καφετέρια θα πρέπει να έχουν και προσβάσιμες τουαλέτες; Το ξέρετε ότι κάθε μέρα βιώνουμε τον αποκλεισμό; Δεν σας ΝΟΙΑΖΕΙ για να το ξέρετε.
Κάνετε αυτό που νομίζετε εσείς σωστό με βάση τα δικά σας δεδομένα. Σταματήστε να σκέφτεστε σαν μεγάλοι. Πώς μπορείτε να ξέρετε ΕΣΕΙΣ τι μπορούμε να κάνουμε ΕΜΕΙΣ όταν το μόνο που έχετε μπροστά μας είναι ένα όνομα γραμμένο σε κάποιο χαρτί; Βλέπετε αριθμούς, διαγνώσεις, χαρτιά. Όχι ανθρώπους.
Μας καθορίζετε με βάση ΕΣΑΣ όχι ΕΜΑΣ.
Ποιος σας είπε ότι θα μας κάνει ευτυχισμένους να μάθουμε αρχαία, μαθηματικά, οικονομικά κτλ. όταν τελειώνοντας το σχολείο δεν θα μπορούμε να δουλέψουμε; Το έχετε σκεφτεί; Όταν θα έχουμε χάσει όλα τα δημιουργικά χρόνια μας, αυτά που θα μπορούσαμε να μαθαίνουμε τι είναι αυτό που πραγματικά θα μας κάνει πιο αυτόνομους, πιο δημιουργικούς, κι από όχι πιο ΕΞΥΠΝΟΥΣ;
Τι σημαίνει για σας εκπαίδευση; Ότι τελειώνοντας το σχολείο, δεν θα μπορούμε να εργαστούμε και θα μπούμε σε κάποια δομή; Πείτε μου πόσοι από εσάς στην καθημερινότητά σας έχετε δει άτομα με αναπηρία να εργάζονται; Να κυκλοφορούν έξω στο δρόμο αυτόνομα; Αλήθεια γιατί πρέπει να μαθαίνουμε όλα αυτά όταν στο τέλος του σχολείου θα κάτσουμε σπίτια μας; Γιατί ειδικά για τα άτομα με κινητική αναπηρία δεν υπάρχουν δομές; Κι αλήθεια πάμε σχολείο για να μπούμε σε κάποια δομή; Ποιος σκέφτηκε ότι η ζωή μας χωρά σε μια δομή; Πως η θέση μας είναι μέσα σε αυτήν κι όχι έξω από αυτήν; Γιατί δεν υπάρχουν δομές που να μας βοηθούν να σταθούμε μόνοι μας;
Γιατί να μαθαίνουμε για έναν κόσμο που δεν μας δέχεται;
Αν μας δίνατε τα κατάλληλα εργαλεία, θα βλέπατε ότι μπορούμε να μάθουμε. Ίσως πιο αργά, ίσως διαφορετικά, αλλά μπορούμε. Και θέλουμε. Η πλαστικότητα του εγκεφάλου δεν είναι θεωρία. Είναι η απόδειξη πως η ελπίδα ζει μέσα μας.
Αν είμαστε βάρος στην κοινωνία, είναι γιατί εσείς βλέπετε και μας κάνετε να νιώθουμε έτσι. Μας κλείνετε σπίτια μας γιατί δεν μας δώσατε τα μέσα να σταθούμε όρθιοι. Μας βάζετε σε δομές για να “περνάμε τον καιρό μας”,
αντί να μας δώσετε σκοπό, δημιουργία, ζωή.
Αν ο Χόκινγκ ζούσε στην Ελλάδα, ίσως να μην είχε ποτέ φωνή.
Ίσως να τον είχατε βάλει σε ένα ίδρυμα — γιατί δεν θα πιστεύατε ότι μπορεί.
Δεν θέλουμε οίκτο κανενός. Θέλουμε να μας ακούσετε. Μιλάμε. Καταλαβαίνουμε. Κι έχουμε φωνή. Εξάλλου η τεχνολογία έχει προχωρήσει τόσο που τίποτα δεν είναι ανέφικτο πια.
Σκεφτείτε.
Όλοι είστε εν δυνάμει ανάπηροι.
Μπορεί να συμβεί σε μια στιγμή.
Πώς θα θέλατε να σας φέρονται τότε;
Αν ήταν το δικό σας παιδί, θα δεχόσασταν να κινδυνεύει σε ένα παλιό κτίριο, να μην έχει πρόσβαση, να μην έχει μέλλον;
Μιλάτε μόνο όταν κάτι αγγίζει εσάς. Όταν σας αφορά.
Εμείς όμως υπάρχουμε κάθε μέρα.
Ζούμε, μαθαίνουμε, αγαπάμε, και ζητούμε απλώς αυτό που αξίζει σε κάθε άνθρωπο:
Σεβασμό, κατανόηση, και μια θέση στην κοινωνία.
Κάποια μέρα οι γονείς μας θα φύγουν από αυτό τον κόσμο. Όπως κι όλοι μας. Σκεφτείτε τι μέλλον θα θέλατε ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑ ΣΑΣ ΠΑΙΔΙΑ.