Πριν 10 χρόνια, στις 3 Νοεμβρίου 2013, έκλεισε τον γήινο κύκλο του ο Γιάννης Καλαμίτσης, δημοσιογράφος, θεατρικός συγγραφέας, στιχουργός και παραγωγός του ραδιοφώνου, αφήνοντας πίσω ένα μεγάλο έργο, στίχους για πάνω από 400 τραγούδια και την ανάμνηση της χαρακτηριστικής φωνής του και του ευρηματικού λόγου του.
Τον γνώρισα προσωπικά κάπου το 1997, όταν συνεργαζόμουν με την «AIRCOOL», μια ελληνική εταιρεία παραγωγής κλιματιστικών, που ήταν χορηγός στην γνωστή εκπομπή του «Πρωινές Χειρηλασίες», στο ραδιόφωνο του ΑΝΤΕΝΑ.
Εκείνη την εποχή είχα αναλάβει τη δημιουργία και την οργάνωση του τμήματος θέρμανσης της εταιρείας και ο Γιάννης μίλησε μαζί μου γιατί θέλησε να ολοκληρώσει το ημιτελές τότε σπίτι του κάπου μετά τη Ν. Μάκρη.
Πέρασε και με πήρε με το αυτοκίνητό του, ένα παλιό κόκκινο μπορντό BMW αν θυμάμαι καλά, που τίποτα δεν λειτουργούσε όπως έπρεπε και σε όλη τη διαδρομή μιλήσαμε για διάφορα θέματα και εγώ θυμάμαι να μη μπορώ να ανασάνω από τα γέλια, με τα αστεία του.
Στο φανάρι της Κάρπου και Βουλιαγμένης, πριν την Φιλολάου, πείραξε έναν τύπο με μηχανή που ήταν σταματημένος δίπλα του και αμέσως έπιασαν κουβέντα γιατί ήταν γνωστός του. Και σε μένα φάνηκε γνωστή η φυσιογνωμία και η φωνή του αλλά αφού χωριστήκαμε μου είπε πως ήταν ο Γιώργος Μεράντζας, που εγώ τον θυμόμουν με μαλλιά και γένια, αλλά τώρα δεν είχε τίποτα από τα δύο…
Μεταξύ άλλων και με το γνωστό χειμαρρώδη λόγο του μου διηγήθηκε μια πολύ ενδιαφέρουσα φάση της ζωής του, που δεν έχει ακουστεί ποτέ ως τώρα.
Μετά από ένα γερό ξενύχτι «παιγνίων» με δυο φίλους του, γνωστούς στο πανελλήνιο, ηθοποιός ο ένας και δημοσιογράφος ο άλλος, (μου είπε τα ονόματα αλλά λέω να μη τα αναφέρω…), όπου έχασε ότι είχε και δεν είχε, επέστρεψε στο σπίτι και είπε στην Αλίς την αγαπημένη του γυναίκα, ότι πάει να βγάλει μια κάρτα που θα γράφει «Ιωάννης Καλαμίτσης-πτωχός», πέρασε από την τότε ΑΕΠΙ, έκανε ανάληψη του υπολοίπου των δικαιωμάτων του και αγόρασε μ’ αυτά τα χρήματα ένα «one way» εισιτήριο για την Αμερική.
Εκεί έμεινε σε ένα συγγενή του που είχε σπίτι στην εξοχή, αλλά εργαζόταν στο κέντρο του Λος Άντζελες και κάθε μέρα όταν αυτός κατέβαινε για τη δουλειά του, τον έπαιρνε μαζί και τον άφηνε σ’ ένα πάρκο, όπου «σκότωνε τη μέρα του» μέχρι να επιστρέψουν πάλι μαζί στο σχόλασμα.
Εκεί συνήθιζε να παίρνει μια εφημερίδα ελεύθερης διανομής και να τη διαβάζει, στην οποία πρόσεξε μια αγγελία που ζητούσε τη συμμετοχή σεναριογράφων σε ένα διαγωνισμό σεναρίου.
Πρόσφατα είχε ψηφιστεί νόμος στην Αμερική, που απαραίτητα σε κάθε μορφή καλλιτεχνικής δημιουργίας έπρεπε να υπάρχει χαρακτήρας ΑΜΕΑ, ώστε να εξοικειώνεται η κοινωνία και να εφαρμόζεται στην πράξη η αρχή της συμπερίληψης.
Η αγγελία προερχόταν από την Ένωση των ΑΜΕΑ, που αναζητούσε μια έξυπνη ιδέα, για τον επόμενο κύκλο της πασίγνωστης δημοφιλούς σειράς «Miami Vice – Οι σκληροί του Μαϊάμι» και έτσι την επομένη κατέθεσε στην Ένωση την πρότασή του.
Η ιδέα του Καλαμίτση βασιζόταν στο ότι η μαφία, πιεσμένη από τις Αρχές, εγκατέλειψε πια τις άλλες παραδοσιακές δραστηριότητες, πορνεία, όπλα, ναρκωτικά κλπ και μετακόμισε στο Λας Βέγκας, όπου έκανε μια τεράστια και νομιμότατη επένδυση στα Καζίνο.
Ο επικεφαλής της μαφίας ήταν ένας σκληρός και δίκαιος τύπος, που όλοι τον αποκαλούσαν «Μεγάλο Γουίλ».
Όταν εμφανίστηκε στην οθόνη ο «Μεγάλος Γουίλ» ήταν καθηλωμένος σε αναπηρικό αμαξίδιο και όλοι κατάλαβαν ότι το όνομά του δεν προέρχεται από το «William με υποκοριστικό το Will», αλλά από το «Wheel» που σημαίνει τιμόνι ή τροχός και παραπέμπει ταυτόχρονα στον τιμονιέρη μαφιόζο και στο καροτσάκι (wheelchair)!
Με τον τρόπο αυτό, όχι μόνο υπήρχε στη σειρά ένας χαρακτήρας με αναπηρία, αλλά είχε εντελώς προβεβλημένο κεντρικό ρόλο!
Η ιδέα τους ενθουσίασε και αμέσως του ανέθεσαν την δουλειά, προσφέροντάς του δωρεάν παραμονή στα καζίνο για ένα διάστημα με όλα τα έξοδα και ένα ποσό μερικών χιλιάδων δολαρίων για να τα παίξει και να νιώσει από μέσα το κλίμα, ώστε να το περιγράψει στο σενάριο με τον καλύτερο τρόπο.
Έτσι κι έγινε, μου είπε ο Γιάννης, «μ’ ένα σμπάρο δυο τριγώνια» και ταυτόχρονα εξασφάλισε ένα συμπαθητικό σταθερό εισόδημα, από τα δικαιώματά του στον κύκλο των επεισοδίων, που παίζονταν σε όλο τον κόσμο.
Πολύ αργότερα, το πάθος μου για τη λεπτομέρεια με έσπρωξε να αναζητήσω το όνομά του ως σεναριογράφο σε κάποιο κύκλο της σειράς, αλλά δεν το βρήκα.
Ίσως να χρησιμοποίησε ψευδώνυμο, τακτική που είχε χρησιμοποιήσει ξανά σε στίχους, χωρίς ποτέ να αποκαλύψει ότι ήταν δικοί του.
Το σπίτι του ήταν μια εντυπωσιακή, μεγάλη μονοκατοικία κοντά στη θάλασσα, με έναν φανταστικό κήπο, αλλά ήταν «παρατημένο» από κάποιον εργολάβο, ο οποίος τουλάχιστον στο σύστημα σωληνώσεων της θέρμανσης είχε κάνει τεράστια και ανεπίτρεπτα λάθη που δεν μπορούσαν να αντιμετωπιστούν, παρά μόνο με τεχνάσματα, αφού ήδη τα δάπεδα ήταν τελειωμένα.
Δεν κρατήσαμε επαφή, αλλά πολλά από αυτά που μου είχε πει, έχουν μείνει χαραγμένα στη μνήμη μου!
Ήταν ένας προικισμένος άνθρωπος, με τα καλά του και τα κακά του, οξύς και ευθύς, με αστείρευτο χιούμορ, ανατρεπτικές ιδέες, απίστευτο συγγραφικό χάρισμα αλλά και δυνατό λόγο, που λείπει απ’ όλους μας!
