Άρθρο άποψης του Γιώργου Μπαλτά
Όταν το έλεγε ο σοφός Σόλων για τον Κροίσο, δεν είχε υπόψη τη βιασύνη πολλών Ηλιουπολιτών και όχι μόνο, να εξασφαλίσουν την μετά θάνατον «δόξα» τους κι ως φαίνεται οι άνθρωποι παραμένουν ίδιοι δυόμισι χιλιάδες χρόνια μετά!
Βέβαιοι για το τι συμβαίνει μετά τον θάνατον, θρησκευόμενοι γαρ, όπου «οὐ παραμένει ὁ πλοῦτος, οὐ συνοδεύει ἡ δόξα ἐπελθῶν γὰρ ὁ θάνατος, ταῦτα πάντα ἐξηφάνισται», προσπαθούν να απολαύσουν εν ζωή, όσα ο θάνατος εξαφανίζει!
Η ανάγκη τούτης της καταγραφής προέκυψε μετά από δύο γεγονότα με τα οποία είχα και μια κάποια προσωπική «εμπλοκή»!
Η πρώτη μου «εμπλοκή» ήταν πριν δύο χρόνια περίπου όταν, ανταποκρινόμενος σε πρόσκληση του Δημάρχου κ. Χατζηδάκη, «προήδρευσα» στην «επιτροπή ονοματοδοσιών της πόλης», όπου εισηγήθηκαμε την μετονομασία του Δημοτικού Θεάτρου σε Δημοτικό Θέατρο Μίκης Θεοδωράκης.
Για ένα τόσο σοβαρό θέμα διεπίστωσα την μη ύπαρξη ενός κανονισμού αρχών, κριτηρίων και διαδικασιών βάσει των οποίων διαχρονικά ο Δήμος Ηλιούπολης χειρίζεται τέτοιου είδους θέματα!
Η επιτροπή αυτή θα έπρεπε να έχει ένα διαρκή χαρακτήρα και όχι να πληροί «τυπικά» και ευκαιριακά την προϋπόθεση που απαιτεί ο νόμος!
Αποτέλεσμα η ευκαιριακή σύνθεση της επιτροπής και η εκ του προχείρου σύνθεση απόψεων, δήθεν αρχών και επιχειρημάτων, όλα στρατευμένα στην πολιτική επιλογή εργαλειοποίησης των «θνησιγηνών» παρατάξεων
Η δεύτερη «εμπλοκή» μου, προκύπτει από την απόφαση του απελθόντος Δημοτικού Συμβουλίου και του Δημάρχου κ. Γιώργου Χατζηδάκη, τον οποίο και στήριξα στις εκλογές, να κλείσει την θητεία του, με την πράξη ονοματοδοσίας του Δημοτικού Κολυμβητηρίου προς τιμήν του πρώην Δημάρχου κ. Θεόδωρου Γεωργάκη και δεδηλωμένου ενεργού υποστηρικτή του, επί Δημαρχίας του οποίου έγινε το κολυμβητήριο!
Ο «μακαρισμός» του Μίκη Θεοδωράκη έγινε μετά το «επελθόν τέλος του» και δεν προσκρούει στο υπό του Σόλωνος λεχθέν, αντίθετα !
Στη δεύτερη περίπτωση, του φίλου κατά τα άλλα Θεόδωρου Γεωργάκη, παραβιάστηκε πλήρως ο «Σολώνιος κανόνας» και έγινε «προ του τέλους» του πετυχημένου Δημάρχου και μακάρι να τα εκατοστίσει τα χρόνια του και να είναι ενεργός πολιτικά όπως και πρόσφατα!
Κατά τον βαθμό που τον αγαπητό κ. Θεόδωρο Γεωργάκη τον ενδιαφέρει η υστεροφημία του, είναι αυτός που θα την προστατεύσει αποφεύγοντας να κάνει λάθη που τον «εκθέτουν» σε πιθανό κίνδυνο όπως είχε υπόψη του ο Σόλωνας όταν έλεγε ότι είναι λάθος να μακαρίζουμε ανθρώπους εν ζωή και τούτο γιατί μια πράξη τους, ως έχουν δικαίωμα, μπορεί να ακυρώνει όσα «τυχόν» καλά κάνανε!
Στην Ηλιούπολη μια θεοσεβούμενη κατά τα άλλα πόλη, με ιδιαίτερα θεοσεβούμενους πολίτες, θα περίμενε κανείς να έχει γίνει κατανοητή η πετυχημένη «πολιτική αγιοποίησης» που ακολουθεί η εκκλησία αποδίδοντας αγιοσύνη μετά από πολλά-πολλά χρόνια, όταν το σημαντικό τους έργο θα έχει δοκιμαστεί στο χρόνο, θα έχει «επιβιώσει» και θα έχει αφήσει βαθύ ίχνος!
Η απόδοση τιμής «εν ζωή», φαίνεται να έχει μια ξεχωριστή θέση «ακουμπώντας» στον αθλητισμό με κορωνίδα τεκμηρίωσης, στην αναφορά των Ολυμπιονικών που οι πόλεις γκρεμίζανε ένα μέρος του τείχους τους, με το επιχείρημα πως με τέτοιους αθλητές δεν έχουν ανάγκη τειχών!
Βέβαια δεν γκρεμίζανε και όλο το τείχος, μια κάποια πέτρα αφαιρούσανε – ξεσέρνανε και το θέμα της τιμής συνέχιζε ενσωματωμένο εντός των κοινωνικών σχέσεων της εποχής τους.
Αυτά για τους εν ζωή!
Στην ιστορία έχουμε πλήθος «εν ζωή αρχόντων» που ονοματοδότησαν σημαντικά έργα με το όνομά τους.
Ηρώδειο, Αδριάνειο Υδραγωγείο, Ζάππειο Μέγαρο, Αβερώφειο, και πολλά-πολλά άλλα!
Τα κτήρια αυτά, τα έργα αυτά, φέρουν το όνομα αυτών που τα έχτιζαν με μια διαφορά, είχαν ως ιδιοκτησία τους το «χρήμα» το δικό τους ή των λαών που ηγούνταν!
Συνέχεια αυτής τη πολιτικής είναι και η ονομασία του κολυμβητηρίου, μόνο που οι σημερινοί ηγέτες και εν προκειμένω οι κ.κ. Δήμαρχοι δεν είναι «ιδιοκτήτες» του χρήματος, διαχειριστές, απλοί διαχειριστές είναι και οι αναμνηστικές πλάκες που εντοιχίζονται «έγινε επί δημαρχίας….» είναι ήδη υψίστη τιμή!
Το θέμα της απόδοσης τιμής στους ΠΟΛΙΤΕΣ που συμμετέχουν στα κοινά από θέσεις ευθύνης είναι υποχρέωση και ανάγκη της κοινωνίας των ΠΟΛΙΤΩΝ και πρέπει να λαβαίνει χώρα με όσο το δυνατόν ευρύτερη αποδοχή και αναγνώριση!
Μας λείπουν «καταξιωμένες» θεσμικές λειτουργίες στη κοινωνία μας, έχουμε έλλειμα «πολιτικού πολιτισμού», που διώχνει τους πολίτες όπως σαφώς καταδεικνύει το υψηλό ποσοστό αποχής από τις πρόσφατες εκλογές στην Ηλιούπολη.
Στην Ηλιούπολη που πλησιάζει τον πρώτο Αιώνα ζωής της από το Προεδρικό και Δημαρχιακό αξίωμα, περάσανε 15 Πρόεδροι και 10 Δήμαρχοι εκ των οποίων οι τέσσερεις είναι εν ζωή, ζωή να έχουνε οι άνθρωποι.
Μαζί με τους Προέδρους και Δημάρχους μας, μη μας διαφεύγει πως πάνω από χίλιοι άνθρωποι συμπολίτες μας, αφιερώσανε μέρος της ζωής στα κοινά της Ηλιούπολης ως Δημοτικοί Σύμβουλοι αλλά και σε συλλογικότητες που συνθέτουν τη κοινωνία της Ηλιούπολης όλα αυτά τα, κοντά 100, χρόνια ζωής της!
Η εποχή μας έχει «ιδεώδες» της το «εγώ», το «εγώ» κυριαρχεί του «εμείς».
Η πράξη «ονοματοδοσίας» του Δημοτικού Κολυμβητηρίου όπως έγινε «φέρνει νερό στο μύλο» του εγώ.
Είναι καιρός να αλλάξουμε έστω και λίγο τις προτεραιότητες μας μιλώντας και πράττοντας περισσότερο ως «εμείς»!
Δεν θα σταθώ καθόλου στη στάση που κρατήσανε οι διάφορες παρατάξεις και οι Δημοτικοί σύμβουλοι στη σχετική συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου.
Είναι ευθύνη του «τιμηθέντος» Δημάρχου να βγάλει την πόλη από το πρόβλημα που οδηγήθηκε, από μια λαθεμένη πολιτικά αλλά και διαδικαστικά και χρονικά ενέργεια που δεν τον τιμά κατά πως του πρέπει!
Γιώργος Μπαλτάς 14 Ιανουαρίου 2024