Κριτική Ιάκωβος Γωγάκης
Ταινία θρίλερ, που φλερτάρει με τον τρόμο, η οποία μάχεται να εμβαθύνει σε θέματα που αφορούν χειραγώγηση, σωματική και ψυχολογική βία.
Η αφήγηση της ταινίας, δεν ακολουθεί τη χρονολογική σειρά των γεγονότων αλλά είναι κατακερματισμένη σε έξι κεφάλαια, που παρουσιάζονται εκτός σειράς.
Η ιστορία ξεκινά με μια νεαρή γυναίκα (The Lady), που υπό τους ήχους του τραγουδιού των Nazareth « Love Hurts» προσπαθεί να δραπετεύσει από έναν άντρα (τον The Demon).
Μαθαίνουμε ότι, μετά από ένα βίαιο συναινετικό σεξουαλικό τετ α τετ, ο Demon αποδεικνύεται ότι είναι ένας κατά συρροή δολοφόνος.
Η νεαρή γυναίκα κρύβεται σε ένα σπίτι που κατοικεί ένα ζευγάρι ηλικιωμένων.
Καθώς η ταινία εξελίσσεται, οι ρόλοι του θύματος και του θύτη αρχίζουν να θολώνουν.
Ποια είναι εν τέλει η Lady και τι μυστικά κρύβει;
Η δομή της ταινίας ακολουθεί μη γραμμικό μοτίβο, το οποίο επιτρέπει την παρακολούθηση των γεγονότων από διάφορες οπτικές γωνίες, με τον σκηνοθέτη JT Mollner να τροφοδοτεί τις αινιγματικές αναφορές και να επιδιώκει μέσω και των χρωματικών φίλτρων, τη δραματουργική ένταση.
Είναι πασιφανές ότι ο JT Mollner υιοθετεί τη φόρμα των πρώτων ταινιών του Κουεντίν Ταραντίνο, και με τα συνεχόμενα μπρος πίσω και με τους μακρόσυρτους διαλόγους.
Οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών, κυρίως της Γουίλα Φιτζέραλντ και του Κάιλ Γκάλνερ, προσδίδουν μια κάποια ένταση στους χαρακτήρες, όμως η αφήγηση σε στιλ πάζλ δεν μπορεί να ξεγελάσει και να καλύψει το σεναριακό υπόβαθρο της ταινίας, το οποίο είναι πολύ περιορισμένο.
Από ένα σημείο και μετά, η βία επαναλαμβάνεται και καθίσταται υπερβολική και το ίδιο το σεναριακό τρικ της κινηματογραφικής αυταπάτης (η ανατροπή της πλοκής, όπου τα γεγονότα αποκαλύπτονται διαφορετικά από αυτό που ο θεατής είχε προβλέψει) είναι υπερβολικά πολυφορεμένο.
Η ταινία “Strange Darling” προβάλλεται ήδη από την Πέμπτη 5/9 στους κινηματογράφους.