“Κατηγορώ, άρα είμαι κάτι… Κατηγορώ, άρα υπάρχω… Σε καταδικάζω στο κινητό μου, δημόσια, όπου βρεθώ κι όπου σταθώ, και όποιος δεν συμφωνεί μαζί μου είναι φασίστας, είναι συνένοχος με τον ένοχο”, έγραφε το περασμένο καλοκαίρι η σκηνοθέτης Λένα Κιτσοπούλου, για την παράστασή της, “Σφήκες”. Μήνες μετά και ακόμα με το μήνυμα αυτής της παράστασης ασχολούμαστε, αφού όπως φαίνεται …πέτυχε το στόχο της, να μας ενοχλήσει, να μας προβληματίσει και να μας σπρώξει να ψάξουμε και να ψαχτούμε.
Βιώσαμε μια παθιασμένη προεκλογική περίοδο βουλευτικών και δημοτικών εκλογών, όπου καθημερινά διαβάζαμε στα σόσιαλ, σκληρές κριτικές, απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς, βαριά υπονοούμενα, ύβρεις και κατηγορίες, κατά θεσμών και προσώπων, όπου κυριάρχησαν:
- “Ερμηνείες θέσεων” με βάση το θυμικό και όχι τη γνώση και τη λογική.
- “Παραδόσεις μαθημάτων διαχείρισης και λειτουργίας” της τοπικής Αυτοδιοίκησης, ακόμη και από ανθρώπους που δεν έχουν προηγούμενη εμπειρία στα δημοτικά ή γνώση της νομοθεσίας που τα διέπει.
- “Βαθυστόχαστες κριτικές” από κάποιους, που με υπερβάλλουσα αυτοπεποίθηση και τον αέρα του “νεο-εκτιθέμενου” δεν έχουν μπει καν στον κόπο να διαβάσουν, να ρωτήσουν και να μάθουν, πριν εκτεθούν δημόσια και κυριολεκτικά.
Οι συνεχιζόμενες “επιθέσεις” κατά των “πρώην” για “παραλαβή …καμένης γης” και όλα παρόμοια, ήταν λογικό και αναμενόμενο φαινόμενο!!!
Μη λογική είναι η παραδοξότητα, ακόμα και σήμερα, οι “πρώην” να μην αντιδρούν καθόλου και απλά να “υπομένουν” την εναντίον τους συνεχιζόμενη επικοινωνιακή “καταιγίδα”, αγνοώντας ότι οι κατηγορίες που προεκλογικά έμειναν αναπάντητες, “κεφαλαιοποιήθηκαν” από τις αντίπαλες παρατάξεις και συνετέλεσαν στην ήττα!
Ο καθένας συμπεριφέρεται σύμφωνα με την παιδεία και τον συναισθηματικό του κόσμο και όλα αυτά που ακούγονται ή γράφονται δεν θα ξεχαστούν ποτέ.
Θα παραμείνουν για πάντα στο «παράλληλο σύμπαν» των κοινωνικών δικτύων και στα εσώψυχα των θιγόμενων, για να θυμίζουν την «ποιότητα» της τοπικής πολιτικής, την ανθρώπινη ελαφρότητα ή και την «κοινωνική κακία», ως σημείο των καιρών!
Ανθρώπινες σχέσεις, μεταξύ συμπολιτών, γνωστών, φίλων, “φίλων” και γειτόνων, κινδυνεύουν.
Οι πολιτικές, οι δημοτικές ακόμα και οι προσωπικές διαφορές είναι κατανοητές, υπάρχουν και θα υπάρχουν, αλλά τι σχέση έχουν αυτές με το ύφος της δημόσιας εκφοράς του προφορικού και ακόμη χειρότερα του γραπτού λόγου;
Η πολιτική έχει ανάγκη από επιχειρήματα, που θα προκύπτουν από τη γνώση και τη λογική και όχι από μειωτικούς χαρακτηρισμούς, που δυστυχώς συνηθίζονται κατά της “εξουσίας” ή κατά προσώπων της.
Η αντιπολίτευση υποχρεούται να στηλιτεύει πρακτικές και πράξεις που παραβιάζουν τους νόμους, τις ισχύουσες διατάξεις, την ηθική και το κοινό αίσθημα και πρέπει να ασκεί το θεσμικό της ρόλο με σεβασμό και στην προσωπικότητα των κρινόμενων.
Είναι ζήτημα και προσωπικής ευθύνης, το να μην γίνουν αποδεκτά ως μια “κανονικότητα” όλα αυτά τα ανησυχητικά φαινόμενα και πρέπει όλοι να συμβάλλουμε, ώστε να μπει ένας φραγμός σ’ αυτή την κατρακύλα.
Θάνος Κατσώνης 12 Ιανουαρίου 2024