του Γιώργου Μπαλτά .
Που μείναμε στο προηγούμενο; Στη «συμπερίληψη»!
Συμπερίληψη μια λέξη που ακούγεται πολύ, μια έννοια που πλουτίζει τη Δημοκρατία.
Χρησιμοποιείται κυρίως στη «woke ατζέντα» και αναφέρεται στη «ρύθμιση» των σχέσεων «μειονοτικών» κοινοτήτων, με τις κυρίαρχες πλειοψηφίες σε μια βάση ισότητας.
Η «συμπερίληψη» είναι κάτι περισσότερο από μια έννοια που εισβάλει στη ζωή μας ως «μόδα», είναι τρόπος σκέψης, τρόπος ζωής, τρόπος οργάνωσης της κοινωνίας, μιας κοινωνίας ικανής να «γράφει» ιστορία!
Βέβαια, ιστορία έτσι ή αλλιώς γράφεται, το ζητούμενο είναι τι είδους, τι ποιότητας ιστορία γράφεται από μια πόλη!
Στην Ηλιούπολη, όπως και παντού, την «συμπερίληψη» την συναντάμε στο επίπεδο των ατόμων, στο επίπεδο των συλλογικοτήτων δεν φαίνεται να έχει γίνει «αναγνωρίσιμη» και ούτε λόγος να γίνεται για διαμόρφωση δυναμικών πολιτικών με πνεύμα «συμπερίληψης»!
Και βεβαίως δεν μπορεί να εκφράσει τη «συμπερίληψη» η ευκαιριακή ψηφοθηρική τακτική «πολυσυλλεκτικών» ψηφοδελτίων από τις Δημοτικές παρατάξεις που μάλλον σε «καπέλωμα» προσιδιάζει!
Ίσως η μόνη «συμπεριληπτική» πολιτική που εκφράστηκε στην πόλη, ήταν η περίοδος της Δημαρχίας Κιντή, κάτι που οι επίγονοί του δεν κατόρθωσαν να συνεχίσουν!
Το «καπέλωμα» είναι συστατικό στοιχείο του τρόπου σκέψης της πόλης, τόσο ως πολιτικό εργαλείο, όσο και ως εργαλείο συμφερόντων, το «καπέλωμα» κρατάει την πόλη σε ένα επίπεδο χαμηλών προσδοκιών συμμετοχής και διαλόγου, που αξίζει ιδιαίτερης προσοχής!
Σε μια πόλη 140.000 κατοίκων με πληθώρα επαγγελματικά πετυχημένων πολιτών, το ενδιαφέρον τους για τα κοινά της πόλης μάλλον ως περιορισμένο μπορεί να χαρακτηριστεί! Συχνά στο Β΄ όροφο του Δημαρχείου ακούγεται φράση «δεν έχουμε πάγκο τι να κάνουμε»;
Ως συνέπεια αυτής της διαπίστωσης προκύπτει και η χαμηλών προσδοκιών πολιτική και πολιτιστική ζωή της Ηλιούπολης, με την ιστορία της να γράφεται γύρω από εθνικοτοπικούς συλλόγους, προσωποκεντρικές πολιτικές ενώσεις, κομματικά ελεγχόμενες συλλογικότητες!
Λείπουν από την πόλη «συλλογικότητες» με ισχυρά Ηλιουπολίτικα ταυτοτικά στοιχεία με διακριτή εμβέλεια!
Δεν νομίζω πως οι «γιορτές του τράγου» ή τα «καζανέματα» καθ΄ όλα αξιέπαινες εκδηλώσεις μπορούν να γράψουν ιστορία της πόλης και να δώσουν «ικανά» ταυτοτικά στοιχεία στην Ηλιούπολη!
Ακόμα και κάποιες περιπτώσεις που πετυχαίνουν κάποια προβολή και πέραν της Ηλιούπολης, όπως το «Φεστιβάλ Ηλιούπολης» δεν μπορούν να ισχυριστούν ότι προβάλλουν «Ηλιουπολίτικο» πολιτιστικό προϊόν, και κατά τούτο μπορεί να χαρακτηριστεί ψευδεπίγραφο το «Ηλιουπολίτικο»!
Προσέξτε δύο ενδιαφέρουσες περιπτώσεις, μία του πρόσφατου παρελθόντος και μία του επικείμενου μέλλοντος!
1. Πρόσφατα, το 2021, το έθνος μας γιόρτασε τα διακόσια χρόνια της εθνικής μας παλιγγενεσίας και η Ηλιούπολη συμμετείχε, όπως όφειλε, στους εορτασμούς! Αλήθεια, τι έμεινε στη πόλη να θυμίζει το «επίπεδο μνήμης» της Ηλιούπολης στο ιστορικό γεγονός των 200 χρόνων του έθνους;
Δεν χρειάζεται να απαντήσω, θα χαρώ, ο κάθε αναγνώστης να έχει μια ικανοποιητική απάντηση!
2. Είμαστε στην αρχή του 2025, δύο χρόνια και 10 μήνες μέχρι τον Οκτώβριο του 2028 που η πόλη συμπληρώνει τη πρώτη της εκατονταετία, όπως αναλυτικά έχω υποστηρίξει ΕΔΩ
Είναι αρκετός χρόνος, η πόλη να οργανώσει δράσεις αντάξιες της ιστορικής αυτής στιγμής, που θα αποτελέσουν και δείγμα γραφής Ηλιουπολίτικης ιστορίας!
Τα 100 χρόνια της Ηλιούπολης μπορούν να δώσουν στη πόλη ένα όραμα, έστω πρόσκαιρο, ώστε να ξεφύγει από το τέλμα!
Κάθε μέρα που θα περνάει, χωρίς ο Δήμος να αναγνωρίζει την «επερχόμενη» υποχρέωσή του, τα περιθώρια «αντάξιας ανταπόκρισης» του θα περιορίζονται ουσιαστικά!
Δυστυχώς, το γεγονός δεν φαίνεται να είναι μέσα στα ενδιαφέροντα του πολιτικού προσωπικού της πόλης και τούτο οδηγεί σε υποβαθμισμένη προσέγγιση του θέματος, με χαμηλών στοχεύσεων δράσεις, όταν το θέμα «φτάσει» και ο χρόνος θα «πιέζει»!
Κλείνοντας και όσον αφορά στα 100 χρόνια της Ηλιούπολης διαβάζω πως συλλογικότητες της πόλης ξεκινάνε εκδηλώσεις για τα 100 χρόνια της Ηλιούπολης που τα ορίζουν τον τρέχοντα χρόνο 2025!
Ένα ακόμα «δείγμα γραφής» ιστορίας στην Ηλιούπολη!!!
Γιώργος Μπαλτάς
Ηλιούπολη 16 Ιανουαρίου 2025