Κριτική Ιάκωβος Γωγάκης
Θέαση, με ένα αίσθημα συμπάθειας μεν και ήπιας απογοήτευσης δε.
Η ταινία «Ασυνήθιστες Φίλες» παρά τη δυναμική παρουσία της Ιζαμπέλ Ιπέρ, γρήγορα περιορίζει το ενδιαφέρον, εξαιτίας του ρυθμού και του σεναρίου της. Κι ενώ το θεματικό της πεδίο — η συνάντηση δύο γυναικών από διαφορετικά κοινωνικά στρώματα — φάνταζε πολλά υποσχόμενο, η ανάπτυξη αποδείχθηκε επιφανειακή και νωχελική.
Η Άλμα (Ιπέρ), αστή και καλλιεργημένη, προτείνει στη νεαρή μετανάστρια Μίνα (Χάφσια Χερζί) να συγκατοικήσουν στο σπίτι της, ώστε να βρίσκονται πιο κοντά στους φυλακισμένους συζύγους τους.
Η συνθήκη αυτή δημιουργεί ένα προσωρινό, σχεδόν φαντασιακό περιβάλλον όπου η ταξική διαφορά δείχνει να εξομαλύνεται, όμως μόνο για λίγο.
Η ταινία προσπαθεί να ψελλίσει κάτι για την ανισότητα, αλλά καταλήγει περισσότερο διδακτική παρά διεισδυτική.
Το ζήτημα δεν είναι η απλότητα, είναι η αδράνεια.
Το σενάριο κινείται χωρίς εκπλήξεις, η κορύφωση έρχεται μέσα από ένα κατασκευασμένο “μαγκάφιν”, και η δραματουργική ένταση μοιάζει να χάνεται στο κενό.
Η σκηνοθεσία της Πατρίσια Μαζουί είναι κομψή, αλλά χωρίς ιδιαίτερη πνοή.
Υπάρχουν όμως κάποιες όμορφες στιγμές, όπως επί παραδείγματι μια αγκαλιά που κρατά λίγο παραπάνω, μια σιωπή γεμάτη νόημα, ένα υπέροχο μουσικό θέμα.
Αλλά συνολικά, η ταινία δεν αφήνει βαθύ αποτύπωμα.
Είναι από εκείνες που βλέπεις και ύστερα ξεχνάς, με εξαίρεση, βέβαια, την πάντα εξαιρετική Ιπέρ και την πολύ καλή παρουσία της Χάφσια Χερζί.
Η ταινά “Ασυνήθιστες Φίλες” προβάλλεται από την Πέμπτη 10 Απριλίου στους κινηματογράφους.