* του Θάνου Κατσώνη
Έχουμε τονίσει αρκετές φορές ότι ο τρόπος με τον οποίο εκφράζεται ο Δήμαρχος, αφενός δεν δικαιολογεί την υπερηφάνεια με την οποία δηλώνει ότι είναι φιλόλογος, αφετέρου προκαλεί αντιδράσεις, συχνά δε και γέλιο…
Το συντακτικό, η γραμματική και το λεξιλόγιο βασίζονται στις σπουδές και στην διαρκή τριβή με το βιβλίο, αλλά κυρίως και στο προσωπικό ενδιαφέρον να θέλεις (και να μπορείς, βέβαια…) να γίνεσαι σαφής και κατανοητός.
Παρακολουθούμε μέρες τώρα τους συντονισμένους υποστηρικτές του Δημάρχου να εγκαλούν όσους τον κρίνουν αρνητικά για την πειθαρχική δίωξη κατά της προέδρου του Σωματείου με αφορμή την αναδημοσίευση της γνωστής μονταρισμένης φωτογραφίας του και μιλούν για προσβολή του προσώπου του, του θεσμού του Δημάρχου και άλλα πολλά.
Μπορεί άραγε κάποιος από τους παραπάνω υποστηρικτές του Δημάρχου να τον δικαιολογήσει, για το τεράστιο ατόπημά του, να αποκαλέσει “ΔΙΚΟΛΑΒΟ” τον δικηγόρο Θοδωρή Παπαδάτο, επικεφαλής της δημοτικής κίνησης “ΗΛΙΟΥ-πόλις, Ανθρώπινη πόλη” και μάλιστα μέσα στο ΔΣ σε ζωντανή διαδικτυακή μετάδοση;
Το χειρότερο απ΄ όλα ήταν, ότι αρνήθηκε σταθερά και αμετακίνητα να ανακαλέσει ή ακόμη και να διαγραφεί από τα πρακτικά η προσβλητική αυτή έκφραση, έχοντας την προσαρμοσμένη υποστήριξη της Προέδρου του ΔΣ, που έπνιξε κανονικά το θέμα, με φωτεινή και ενδιαφέρουσα εξαίρεση την επίσης δικηγόρο κυρία Αρδαβάνη, που υποστήριξε ευθαρσώς τον θεσμό του δικηγόρου.
Είναι λυπηρό ο Δήμαρχος που δεν χάνει ευκαιρία να τονίζει πως η αντιπολίτευση έχει συνενωθεί, για να τον μειώσει, να τον χτυπήσει και να τον διαβάλλει, να δείχνει αυτή τη συμπεριφορά.
Μια συμπεριφορά που – αν μη τι άλλο – δείχνει:
-Έλλειψη καθαρού μυαλού και σεβασμού προς τους αντιπάλους του, όχι μόνο πολιτικά αλλά και προσωπικά.
-Έλλειμα ανατροφής και αποδεκτής κοινωνικής συμπεριφοράς.
-Απώλεια συναίσθησης της ευθύνης του ως υπηρέτης ενός σοβαρού θεσμού.
-Ότι ταλανίζεται από προσωπικές ανασφάλειες και κυριαρχείται μόνο από τυφλό εγωισμό.
Μια απλή επανόρθωση θα αρκούσε…
Ο Δήμαρχος που τυλιγμένος με χαρτί υγείας ήταν “θύμα δολοφονίας χαρακτήρα”, τώρα έγινε ο ίδιος “θύτης βαρύτατης προσβολής” σε έναν νέο άνθρωπο και επιστήμονα, νέο δημοτικό σύμβουλο και επικεφαλής παράταξης. Και όλα αυτά χωρίς συστολή και χωρίς να πει μια συγγνώμη, έστω και αργότερα…
ΣΤΑΘερή απογοήτευση!
Δικολάβος λεγόταν τα παλιά χρόνια:
Το πρόσωπο που αναλάμβανε υποθέσεις ενώπιον των κατώτερων δικαστηρίων χωρίς να είναι δικηγόρος. Συνήθως, παρείχε νομικές συμβουλές ή εκπροσωπούσε πελάτες σε περιοχές όπου δεν υπήρχαν δικηγόροι.
Η έκφραση “δικολάβος” στη σύγχρονη εποχή, που δεν υφίσταται πια ως επαγγελματική ιδιότητα, έχει προφανώς προσβλητική έννοια και χρησιμοποιείται με τρόπο υποτιμητικό για κάποιον που δεν έχει την απαραίτητη νομική κατάρτιση ή μεταχειρίζεται απαράδεκτες νομικές πρακτικές.