Το Υπουργείο Παιδείας αφαίρεσε από σχολικό βιβλίο κείμενο που αναφέρεται στην Ιντιφάντα, με τίτλο “Μια γενιά που της έκλεψαν το χαμόγελο…“και το αντικατέστησε με άλλο κείμενο που δημιουργήθηκε μέσω εφαρμογής Τεχνητής Νοημοσύνης, με τίτλο “Τα παιδιά μπορεί να μεγαλώνουν διαφορετικά“.
Σύμφωνα με το ρεπορτάζ του Χρήστου Ψαχουλίδη, που διαβάσαμε στο “esos.gr“, μεταξύ των δεκάδων αλλαγών που έκανε ο υπουργείο Παιδείας στα σχολικά βιβλία που θα διανεμηθούν τον Σεπτέμβριο στους μαθητές/τριες, διαπιστώθηκε ότι στη Νεοελληνική Γλώσσα της Γ’ Γυμνασίου διαγράφτηκε το άρθρο του δημοσιογράφου Πέτρου Παπακωνσταντίνου που έχει δημοσιευτεί στην Καθημερινή, με τίτλο “Μια γενιά που της έκλεψαν το χαμόγελο…” και το οποίο αναφέρεται στην Ιντιφάντα.
Το άρθρο αυτό αντικαταστάθηκε με άλλο κείμενο που δημιουργήθηκε μέσω εφαρμογής Τεχνητής Νοημοσύνης, με τίτλο “Τα παιδιά μπορεί να μεγαλώνουν διαφορετικά“.
Δημοσιεύουμε τα δύο κείμενα ώστε ο αναγνώστης να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα, ανοίγοντας ταυτόχρονα μια διαλογική συζήτηση για την τεχνητή νοημοσύνη και τις επιπτώσεις της στην καθημερινότητα, στην επιστήμη και την πολιτική ζωή!
Το κείμενο που αντικαταστάθηκε:
Μια γενιά που της έκλεψαν το χαμόγελο…
Ένας διακεκριμένος γιατρός από τη Γάζα μας είχε πει σε διεθνές συνέδριο που οργάνωσε η Παλαιστινιακή Αρχή: «Ίσως το πιο τραγικό αποτέλεσμα της κατοχής για τα παιδιά της Παλαιστίνης να μην είναι ούτε ο υποσιτισμός ούτε οι τραυματισμοί ούτε οι χαμένες ώρες στο σχολείο ούτε οι χαμένες ευκαιρίες στη ζωή. Αλλά το γεγονός ότι, κάτω από τα μάτια μας, μεγαλώνει μια γενιά που της έκλεψαν το χαμόγελο.
Σ’ όλο τον κόσμο, τα παιδιά παίζουν «κλέφτες και αστυνόμους».
Δε θα σας προκαλέσει έκπληξη, αν σας πω ότι στην Παλαιστίνη παίζουν «Εβραίους και Άραβες».
Εκείνο που ίσως σας φανεί απίστευτο είναι ότι τα πιο πολλά από τα δικά μας παιδιά προτιμούσαν να παίζουν τους… Εβραίους!
Κι αυτό γιατί, στα μάτια τους, οι Εβραίοι είναι οι δυνατοί και οι Άραβες οι αδύναμοι, αυτοί που πάντα χάνουν.
Κανένα παιδί δε θέλει να ‘χει θετικό ήρωα εκείνον που πάντα χάνει.
Αλλά μετά τη δεύτερη Ιντιφάντα, η εικόνα άλλαξε.
Τώρα, όλοι θέλουν να παίζουν τους Άραβες και μόνο οι πιο αδύναμοι της παρέας την πληρώνουν και αναγκάζονται να παίζουν τους Εβραίους.
Δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό.
Μερικές φορές τρομάζω όταν βλέπω πόσο δημοφιλής είναι σ’ αυτά τα παιδιά η φιγούρα του «μάρτυρα», ειδικά εκείνου που είναι αποφασισμένος να ανατιναχτεί με εκρηκτικά. Στα μάτια τους, ο καμικάζι έχει την απόλυτη ισχύ πάνω στη ζωή και στο θάνατο, είναι η απόλυτη δύναμη που κανείς και τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει.
Η πρώην πρωθυπουργός του Ισραήλ, Γκόλντα Μεΐρ, είχε πει κάποτε ότι εξοργίζεται όχι τόσο γιατί οι εχθροί της σκότωναν Ισραηλινούς, όσο γιατί ανάγκαζαν τους Ισραηλινούς να σκοτώνουν. Τώρα είναι η δική μας σειρά να πούμε κάτι ανάλογο, από την ανάποδη.
Πάντως, ένα είναι το σίγουρο: Ο φόβος, καιρό τώρα, έχει αλλάξει στρατόπεδο»!
Πέτρος Παπακωνσταντίνου, περ. «Κ», εφημ. Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 2003
* Ιντιφάντα: ονομάζεται η αντίσταση των Παλαιστινίων ενάντια στην κατοχή της πατρίδας τους από το Ισραήλ. Η δεύτερη Ιντιφάντα άρχισε τον Σεπτέμβριο του 2000.
Το κείμενο ΑΙ που αντικατέστησε το παλαιό κείμενο:
“Τα παιδιά μπορεί να μεγαλώνουν διαφορετικά”.
Ένας ψυχολόγος που εργάστηκε με παιδιά από εμπόλεμες ζώνες περιγράφει σε διεθνές συνέδριο:
«Ίσως το πιο θλιβερό αποτέλεσμα του πολέμου δεν είναι ούτε η πείνα ούτε οι τραυματισμοί ούτε η διακοπή της σχολικής φοίτησης.
Είναι το γεγονός ότι μεγαλώνει μια γενιά παιδιών που δυσκολεύεται να γελάσει, να παίξει, να ονειρευτεί.
Σε πολλά μέρη του κόσμου, τα παιδιά παίζουν παιχνίδια φαντασίας και ρόλων.
Όμως, στις περιοχές όπου υπάρχουν πόλεμοι, τα παιχνίδια συχνά αντικατοπτρίζουν τον φόβο και τη βία. Και αυτό γιατί κάποια παιδιά μιμούνται ήρωες που φαίνεται να έχουν τη δύναμη και τον έλεγχο, συχνά μέσα από εικόνες που έχουν δει ή ζήσει. Μετά από χρόνια έντασης, κάποιες εικόνες αλλάζουν.
Μερικά παιδιά πια επιλέγουν να μιμούνται αυτούς που αγωνίζονται για την ειρήνη, που βοηθούν άλλους, που ενώνουν αντί να διχάζουν.
Δεν ξέρω αν αυτό είναι απλώς μια διαφορετική περίοδος της ζωής τους ή κάτι βαθύτερο.
Ξέρω, όμως, ότι ο πόνος και ο φόβος επηρεάζουν την παιδική ψυχή και καθορίζουν τον τρόπο που τα παιδιά βλέπουν τον κόσμο, γιατί μια καθημερινότητα γεμάτη ανασφάλεια γεννάει ερωτήματα. Και αυτά τα ερωτήματα δεν έχουν πάντα εύκολες απαντήσεις».
(Κείμενο που δημιουργήθηκε μέσω εφαρμογής Τεχνητής Νοημοσύνης)