Πανηγύρι..
Μια φορά κι ένα καιρό γινόταν πανηγύρι ετούτες τις μέρες.. το μεγαλύτερο..
Το πανηγύρι τής Αγίας Μαρίνας.. κρατούσε τρία μερόνυχτα.. κόσμος και κοσμάκης πήγαινε.. το αδιαχώρητο..
Μετά το πρωινό μπάνιο στο Καβούρι, τής γειτονιάς με τό γκρί βυσσινί πούλμαν τού Μπόβαλη, καταστρώνονταν τα σχέδια τής απογευματινής εξόρμησης.. βάζαμε τα “καλά” μας κατηφορίζαμε προς την εκκλησία.. αφού περνάγαμε του “Χαβιαρίδη” το πρώτο θέαμα
…η Βαρέλα ..ο γύρος τού “θανάτου” ..τά μαθες;.. κάνει κι ο γιός τής κυρά Μαρίας… μετά κόσμος.. κόσμος.. καροτσάκια με στραγάλια, φυστίκια, πασατέμπο, παγωτό.. φουφούδες που έψηναν καλαμπόκι.. ζαχαροπλαστεία τίγκα και καφενεία που είχαν μετατραπεί σε ένα αχταρμά σουβλατζίδικων, ταβέρνας και νυχτερινού κέντρου, με ορχήστρα για μπουζουκοδημώδη.. και πρόχειρα μαγαζάκια με όλων τών λογιών τις πραμμάτιες.. έχανε το παιδί τη μάνα..
Στα μπαλκόνια αργότερα μάς έπαιρνε το ξημέρωμα για να κοιμηθούμε αφού ο αντίλαλος απ’ τα όργανα έφθανε μέχρι την Αρχιμήδους.. οι.. μουσικοί ρυθμοί έμπαιναν στον σκοτεινό θάλαμο τού υποσυνείδητου και το πρωί όλη η πιτσιρικαρία στη θάλασσα σιγοτραγούδαγε τις… επιτυχίες και γέλαγε.. γέλαγε.. τρελλόπαιδα..
Και τού χρόνου..
Ι.Π
Ένα νοσταλγικό κείμενο για το πανηγύρι της Αγίας Μαρίνας (του Ιωάννη Παπαϊωάννου)
