Με αφορμή την επέτειο 70 χρόνων από την πρεμιέρα της, ο “Επαναστάτης Χωρίς Αιτία” του Νίκολας Ρέι με τους θρύλους Τζέιμς Ντιν και Νάταλι Γουντ, επιστρέφει στις θερινές οθόνες, ψηφιακά επεξεργασμένο.
Κριτική Ιάκωβος Γωγάκης
Ο Τζιμ ζητά κατανόηση. Με το κόκκινο τζάκετ και το απροσδιόριστο βλέμμα, η φράση «Είμαι μόνος», συμπυκνώνει την υπαρξιακή αγωνία, μιας ολόκληρης γενιάς. Το 1955, ο Νίκολας Ρέι, με τον Επαναστάτη Χωρίς Αιτία, καταγράφει τη στιγμή όπου η εφηβεία, παίρνει μορφή εξέγερσης. Οι ήρωες μέσα τους φωνάζουν.
Ο Τζιμ (Τζέιμς Ντιν) παλεύει με έναν πατέρα παθητικό και μια μητέρα απούσα.
Η Τζούντι (Νάταλι Γουντ) ασφυκτιά μέσα στην ψυχρότητα του σπιτιού της και μετατρέπει τον πόνο, σε ανάγκη για αγάπη.
Ο Πλάτων (Σαλ Μίνεο), μόνος και έρημος, οδηγείται από τη βία των άλλων, στο να ελπίζει πως με ένα πιστόλι, θα σωθεί ψυχικά.
Στην εγκαταλελειμμένη έπαυλη, οι τρεις τους σχηματίζουν μια οικογένεια από την αρχή.
Αθόρυβη, εύθραυστη, ανθρώπινη.
Σε αυτή τη σκηνή, μιμούνται ρόλους, του πατέρα, της μητέρας, του παιδιού.
Η ταινία φωτίζει την αποτυχία της ενήλικης γενιάς να σταθεί δίπλα στους νέους.
Η κοινωνική ισορροπία διατηρείται με κόστος, στην ψυχή των παιδιών.
Όσοι συμμορφώνονται, επιβιώνουν. Όσοι παραμένουν αληθινοί, πληγώνονται.
Όταν στην κούρσα θανάτου, ο Μπαζ πεθαίνει, τότε ο Τζιμ παγώνει και από τον θάνατο, αλλά και από το ότι, δεν έχει σε τίποτα πια να ελπίζει.
Στον “Επαναστάτη Χωρίς Αιτία”, ο σκηνοθέτης Νίκολας Ρέι επιμένει να ρωτά.
Γιατί πονάνε τόσο οι νέοι; Γιατί δεν τους ακούμε;
Και τελικά, ποια είναι η πιο ριζοσπαστική πράξη;
Να επαναστατείς ή να αναζητάς την αγάπη, και την τρυφερότητα;
Ίσως το δεύτερο. Ίσως το πιο επαναστατικό σήμερα, να είναι το θάρρος να πεις, «Χρειάζομαι φροντίδα», όχι για να γίνω αποδεκτός, αλλά για να παραμείνω άνθρωπος ζωντανός και αληθινός. Η ταινία για την εποχή της, ήταν πολύ μπροστά.
Η ταινία προβάλλεται στους κινηματογράφους ήδη από την Πέμπτη 17 Ιουλίου