Όλοι μιλάνε για ευαισθησία.
Όλοι συγκινούνται όταν ακούν για παιδιά με αναπηρία.
Όλοι θα κάνουν μια ανάρτηση την Παγκόσμια Ημέρα Αναπηρίας και θα πουν ότι «στηρίζουν» τη διαφορετικότητα. Ότι «νοιάζονται» για τη συμπερίληψη. Μέχρι να χρειαστεί να το αποδείξουν.
Στην Ηλιούπολη υπάρχει ένα Ειδικό Γυμνάσιο και Λύκειο. Ένα από τα δύο σε όλη την Αττική. Δεν ξέρω αν το έχεις προσέξει ποτέ. Ίσως δεν σου χρειάστηκε. Εμάς μας χρειάστηκε.
Όταν το παιδί μου ξεκίνησε στο ειδικό σχολείο της Ηλιούπολης, σκέφτηκα πως ήμουν τυχερή. Το σχολείο είναι κοντά μας. Δεν χρειάζεται να κάνει χιλιόμετρα. Δεν χρειάζεται να ξυπνάει χαράματα, να ταλαιπωρείται.
Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα…
Ποτέ δεν φανταζόμουν πως το σχολείο του παιδιού μου θα έπρεπε να δώσω τόση μεγάλη μάχη.
Λυπάμαι που το λέω, αλλά ντρέπομαι.
Γιατί Ηλιούπολη σημαίνει φως.
Κι όμως, το σχολείο μας είναι στη σκιά.
Γιατί το σχολείο αυτό δεν τιμά κανέναν μας, ούτε την πόλη, ούτε την κοινωνία μας..
Μια εγκατάλειψη που την περνάμε για κανονικότητα..
Μια ντροπή που τη συνηθίσαμε. Ξέρετε τι είναι να ντρέπεσαι για την ίδια σου την πόλη;
Όταν πρωτοπήγαμε στο σχολείο, κοίταξα γύρω μου και είδα τοίχους που μιλούν για χρόνια εγκατάλειψης, αυλές επικίνδυνες, πεύκα που φυτρώνουν στην ταράτσα, αίθουσες χωρισμένες με γυψοσανίδες, που δεν χωράνε ούτε τις ανάγκες, ούτε τα όνειρα αυτών των παιδιών.
Ρωτούσα, φοβισμένη: «Κι αν γίνει σεισμός; Πώς θα βγουν;»
Κι όμως, μέσα σ’ αυτή τη μουντάδα, είδα ανθρώπους.
Καθηγητές, βοηθούς, ειδικό προσωπικό, να σκύβουν με αγάπη στα παιδιά, να τα βοηθάνε, να παλεύουν μαζί τους. Να τα κοιτάνε στα μάτια, με την ελπίδα πως ίσως καταφέρουν να τους προσφέρουν μια καλύτερη μέρα, μια καλύτερη ζωή.
Όπως μπορούν… Με όσα λίγα τους δίνουν, με αξιοπρέπεια, με υπομονή, με όση δύναμη τους άφησαν.
Γιατί όταν το κράτος σου δίνει ψίχουλα, μόνο η ψυχή σου μένει να δουλεύει.
Αλλά να σας πω την αλήθεια;
Όσο κι αν προσπαθούν αυτοί οι άνθρωποι, ένα κτήριο που καταρρέει δεν σώζεται με αγάπη.
Ξέρετε τι ακούω συχνά; «Δεν υπάρχουν χρήματα».
Ίσως επειδή τα παιδιά αυτά δεν φέρνουν ψήφους.
Ίσως επειδή οι γονείς τους δεν είναι δημότες Ηλιούπολης.
Δεν είναι ψήφοι για τις εκλογές.
Δεν το λέω εγώ το πιστεύουν οι ίδιοι οι γονείς.
Τα παιδιά τους είναι απλά αριθμοί σε κάποια λίστα.
Φέρνουν μόνο ευθύνες που κανείς δεν θέλει.
Κι εγώ αναρωτιέμαι… ποιος αποφάσισε πως η ανθρώπινη αξιοπρέπεια έχει ταμπέλα δήμου;
Αλήθεια, πόσο κοστίζει η αξιοπρέπεια ενός παιδιού;
Μαγδαληνή Μπακαλίδη
Mητέρα του Παναγιώτη, Γραμματέας του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του Ειδικού Γυμνασίου – Λυκείου Ηλιούπολης