* της Μαγδαληνής Μπακαλίδη
Πριν λίγες μέρες δημοσιεύσαμε το πρώτο μέρος του κειμένου της Μαγδαληνής Μπακαλίδη για τα παιδιά του Ειδικού Σχολείου. Σήμερα δημοσιεύουμε το δεύτερο και τελευταίο μέρος του.
ΣΥΝΕΧΕΙΑ από το 1ο μέρος που μπορείτε να διαβάσετε ΕΔΩ
Στο σχολείο μας θα έρθουν νέα παιδιά που δεν ξέρουμε που θα χωρέσουν.
Τα παιδιά με αναπηρία αυξάνονται.
Λογικό. Ατυχήματα, γενετικοί παράγοντες, ασθένειες.
Και εσείς, στο Δήμο; Τι κάνατε για να τα προετοιμάσετε όλα αυτά;
Όταν από τον Μάρτιο λαμβάνατε επιστολές που σας έλεγαν ότι δεν έχουμε χώρο και κάτι πρέπει να γίνει για να μπορέσουν να έρθουν αυτά τα παιδιά; Είχατε τη λύση αλλά … Αντί να προβλέψετε πώς θα τα υποδεχτούμε, πώς θα μεγαλώσετε τον χώρο, πώς θα πάρετε χρηματοδότηση (γιατί χρηματοδότηση υπήρχε και υπάρχει αρκεί κάποιος να φροντίσει να κάνει τις απαραίτητες ενέργειες για να μπορέσει να την πάρει), πάμε στο Υπουργείο που μας βρήκε τη… μαγική λύση:
«Να πάτε τα νέα παιδιά στο Ίλιον», λένε. «Ή να τα χωρίσετε». (Μα πως δεν το σκεφτήκαμε αυτό άραγε; Να μην ξαναπάρει το σχολείο μας ποτέ παιδιά. Χωρίς παιδιά δεν χρειάζεται να φτιαχτεί τίποτα και το πρόβλημα λύνεται).
Αλήθεια; Πόσο εύκολα το είπαν αυτό; Σαν να μιλάνε για βαλίτσες, όχι για ανθρώπινες ψυχές. Σαν να είναι παιχνίδια που αλλάζεις θέση. Όχι παιδιά που ήδη παλεύουν με τη ζωή τους, με την καθημερινότητά τους, με τις δυσκολίες τους.
Σαν γονιός αναρωτιέμαι:
Δεν τους φτάνουν οι δυσκολίες που έχουν; Θα προσθέσουν κι άλλη ταλαιπωρία; Πόσο εύκολα ξεστομίζουν τέτοιες «λύσεις»; Πόσο κοστίζει να φτιάξεις έναν χώρο ανθρώπινο, ασφαλή, λειτουργικό; Δεν είναι λύση να τα μεταφέρουμε από πόλη σε πόλη σαν αποσκευές. Δεν έχετε ιδέα τι σημαίνει κάθε μέρα γι’ αυτά τα παιδιά. Δεν έχετε ιδέα τι σημαίνει για μια οικογένεια η καθημερινή ταλαιπωρία.
Αλήθεια, αν ήταν το δικό σας παιδί; Αν αύριο μια αρρώστια, ένα ατύχημα, μια κακή στιγμή άλλαζε τα δεδομένα;
Θα το στέλνατε αλλού;
Ή θα απαιτούσατε σχολείο, στήριξη, αξιοπρέπεια;
Και ναι, τα περισσότερα παιδιά στο σχολείο αυτό δεν είναι δημότες Ηλιούπολης. Αλλά είναι παιδιά.
Και η πόλη αυτή θα έπρεπε να τους δείχνει σεβασμό, όχι πόρτες κλειστές.
Η λύση είναι να φτιαχτεί εδώ, ΤΩΡΑ, ένα σχολείο που να σέβεται αυτά τα παιδιά.
Γιατί; Γιατί δεν φτιάχνουν το σχολείο;
Ξέρω, όλοι ευαισθητοποιημένοι δηλώνουμε.
Όλοι μιλάμε για «ίσες ευκαιρίες», για «συμπερίληψη», για «στήριξη».
Αλλά στις πράξεις;
Τα κονδύλια υπάρχουν – αλλά πάνε αλλού.
Προεκλογικές υποσχέσεις, αναπλάσεις, φιέστες με φωτογραφίες.
Και τα σχολεία μας; Αποθήκες ψυχών, επικίνδυνες, παρατημένες.
Η αναπηρία δεν είναι επιλογή. Η εγκατάλειψη όμως είναι. Κι αυτό το επιλέγουμε κάθε μέρα, με τη σιωπή μας, με την αδιαφορία μας, με τις δικαιολογίες περί «έλλειψης κονδυλίων».
Και αναρωτιέμαι:
Αν ήταν το δικό τους παιδί; Το εγγόνι τους; Θα το έκαναν; Ή μήπως τότε θα έβρισκαν λεφτά, λύσεις, κτίρια; Γιατί για όλα βρίσκονται λεφτά. Εκτός από την αναπηρία. Εκτός από αυτά τα παιδιά που, από τη μέρα που γεννήθηκαν, παλεύουν. Πιο πολύ από όλους μας. Εσύ μπορεί να μην άντεχες ούτε μια ώρα στη θέση τους.
Αν δεν μπορείτε να καταλάβετε αυτόν τον αγώνα, τουλάχιστον μην τον κάνετε πιο δύσκολο.
Αυτά τα παιδιά δεν είναι απλώς αριθμοί ή προβλήματα που πρέπει να λυθούν.
Είναι ψυχές που παλεύουν, που ονειρεύονται, που θέλουν απλά να είναι παιδιά.
Κι εμείς τους στερούμε το δικαίωμα στην ασφάλεια, στην αξιοπρέπεια, στην ίδια την παιδικότητα.
Κάθε παιδί αξίζει κάτι παραπάνω.
Αξίζει να ζήσει σε έναν κόσμο που το αγκαλιάζει — όχι να το πετάει μακριά.
Κι εγώ θα παλέψω. Με όλη μου την αγάπη. Με όλη μου τη δύναμη.
Για το δικό μου παιδί.
Για το δικό σου.
Για κάθε παιδί που αξίζει ένα σχολείο αντάξιο της δύναμής του.
Μαγδαληνή Μπακαλίδη
Mητέρα του Παναγιώτη, Γραμματέας του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του Ειδικού Γυμνασίου – Λυκείου Ηλιούπολης