Η Ηλιούπολη βασανίζεται τα τελευταία χρόνια από τέσσερα μεγάλα θέματα:
Το ΚΥΤ, την περίφημη Σήραγγα, το νεκροταφείο και τον οδοφωτισμό.
Οι λύσεις στα δύο πρώτα περνάνε μέσα από άλλα κέντρα διαχείρισης, της Ηλιούπολης περιοριζόμενης σε μια αμυντική στάση, περιορισμού των παράπλευρων συνεπειών από τις λύσεις που θα επιλεγούν τελικά!
Τα δύο άλλα θέματα, το νεκροταφείο και ο οδοφωτισμός, είναι θέματα εκατό τοις εκατό Ηλιουπολίτικου ενδιαφέροντος και δυνατοτήτων .
Ο οδοφωτισμός της πόλης ξεκίνησε να απασχολεί τη διοίκηση του Δήμου επί Βασίλη Βαλασόπουλου, συνεχίστηκε με την διοίκηση Γιώργου Χατζηδάκη και πρόσφατα ανακινήθηκε από τον Στάθη Ψυρρόπουλο!
Αισίως κλείσαμε 15ετία και έχουμε δρόμο!
Προς τι τόση κατασπατάληση χρόνου για ένα θέμα που με πρώτη ματιά μοιάζει απλό, ως πολύ απλό!
Κι όμως, σ’ αυτό το απλό θέμα συγκρούονται δύο μεγάλες πολιτικές επιλογές που σε πρώτη ματιά δεν ομολογούνται, αλλά στο πίσω μέρος της σκέψης των Δημοτικών Συμβούλων και των Δημοτικών παρατάξεων υπάρχουν και καθορίζουν τη στάση τους.
Στο παρελθόν πολλά έργα στο επίπεδο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης γίνονταν με αυτεπιστασία από τους ίδιους τους Δήμους, τακτική που έδωσε μεγάλα έργα στους Δήμους, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την κατασκευή του έργου της αποχέτευσης στο Δήμο Ηλιούπολης επί Δημαρχίας του Δημήτρη Κιντή!
Ήταν η εποχή που οι Δήμοι είχαν επιλεγεί ως «κολώνα» της μετάβασης σε μια σοσιαλιστική κοινωνία και ο Δήμος Ηλιούπολης, όπως όλοι οι Δήμοι, ανέπτυξε υπηρεσίες ικανές να ανταποκριθούν με επιτυχία στις τότε πολιτικές επιλογές!
Και βέβαια παρουσιάστηκαν προβλήματα, υπερβολές και διάφορες δυσλειτουργίες. Δυστυχώς, αντί να διορθωθούν τα προβλήματα, προκρίθηκε το ξεπούλημα στην ιδιωτική πρωτοβουλία.
«Μαζί με τα νερά πετάξαμε και το παιδί»!
Μετά το 1990 και με πρόσχημα την πραγματική ανάγκη μεταρρύθμισης της Τοπικής Αυτοδιοίκησης με την συνένωση Δήμων και Κοινοτήτων, από 5.500 κοινότητες και 359 δήμους με τη μεταρρύθμιση του «Καποδίστρια» και εν συνεχεία του «Καλλικράτη» οδηγηθήκαμε στους 322 σημερινούς Δήμους.
Βασικός «δικαιολογητικός» λόγος της μεταρρύθμισης ήταν η αναβάθμιση και ανάδειξη του επιτελικού ρόλου των Δήμων, πράγμα που δεν μπορούσε να γίνει στο μεγάλο πλήθος των μέχρι τότε των 6.000 κοινοτήτων.
Έγινε;
ΟΧΙ !
Τι έγινε στην πράξη;
Οι Δήμοι αφέθηκαν στην τύχη τους, η στελέχωσή τους με το αναγκαίο προσωπικό για τον επιτελικό τους ρόλο αντιμετωπίστηκε ως «περιττή πολυτέλεια», ως «όνειρο θερινής νυκτός», με αποτέλεσμα ο Δήμος Ηλιούπολης π,χ, να μην μπορεί να έχει μια πλήρως άρτια μελέτη προδιαγραφών για το έργο του οδοφωτισμού.
Την αντικειμενική αδυναμία των υπηρεσιών του Δήμου να έχουν σωστές προδιαγραφές, έρχεται να καλύψει μια ψευτοπολιτικάντικη τακτική της Διοίκησης που ως «μαθητευόμενοι μάγοι» γίνονται «κλεπταποδόχοι» του έργου των υπηρεσιών, έργο το οποίο εμπεριέχει και τις «αδυναμίες των υπηρεσιών»!
Βλέπε ακύρωση του διαγωνισμού!
Διαγωνισμός λοιπόν με αρτιότητα προδιαγραφών και όρων για να λυθεί το πρόβλημα!
Μπορεί να υπάρξει ένας τέτοιος διαγωνισμός;
Η δική μου απάντηση είναι ΟΧΙ !
Γιατί, θα μου πείτε!
Με μια πιο παρατηρητική ματιά είναι εύκολο να διαπιστώσουμε πως αυτό που «πατάει» η Διοίκηση και λίγοι διαφωνούν μαζί της , είναι πως μέσα από τον ανταγωνισμό των εταιρειών εκφράζεται στους διαγωνισμούς και προκύπτει όφελος για τον Δήμο που αποφασίζει να προχωρήσει σε ένα έργο!
Το επιχείρημα μοιάζει λογικό, στη πράξη όμως είναι απλά λογικοφανές και τούτο διότι είναι ‘κοινό μυστικό’ πως τα διάφορα συμφέροντα έχουν αρκετό «νιονιό» να μην χτυπιούνται μεταξύ τους, αλλά να καθορίζουν κανόνες και πολιτικές που τους εξασφαλίζουν, όχι απλά κέρδη αλλά υπερκέρδη!
Αυτό ενίοτε το εκφράζουν και με ενστάσεις και προσφυγές και άλλα «ένδικα» μέσα που έχουν στη φαρέτρα τους!
Αυτό δεν συμβαίνει με την πανθομολογούμενη δράση των λεγόμενων καρτέλ;
Γιατί αυτό να μην συμβαίνει και στο επίπεδο του οδοφωτισμού των Δήμων;
Και τότε τι γίνεται θα μου πείτε;
Η μόνη, πραγματική, ανταγωνιστική πρόταση περνάει μέσα από μια διαφορετική πολιτική επιλογή που θα επιτρέπει στους Δήμους «κατάθεση δικής τους πρότασης», κριτήριο επιλογής συμφερότερης προσφοράς!
Για να γίνει αυτό, βασική παράμετρος επιτυχούς αποτελέσματος για τον φορέα, το Δήμο π.χ., είναι το υψηλό επίπεδο οργάνωσής του, αυτό που ακούγεται ως «επιτελικό κράτος», «επιτελικός Δήμος», «επιτελικός φορέας»!
Είναι οι Δήμοι σε ένα τέτοιο επίπεδο για να αναγνωρίζονται οι επιτελικές τους δυνατότητες;
Εγώ απαντώ ΟΧΙ (τρίτο όχι για σήμερα)
Δημοτικές Παρατάξεις και κόμματα, που δεν δίνουν τη μάχη για την αναβάθμιση των δυνατοτήτων των Δήμων, όση αντιπολίτευση και αν κάνουν, «φέρνουν νερό στο μύλο της απαξίωσης της Τοπικής Αυτοδιοίκησης!
Ηλιούπολη 21 Οκτωβρίου 2025
Γιώργος Μπαλτάς