Στη φύση, οι μεγάλες ιστορίες γράφονται συχνά σιωπηλά.
Μια τρυφερή ιστορία-μάθημα από τη Φύση, σε ένα κείμενο του Πέτρου Κατσάκου που δημοσιεύτηκε στο rosa.gr
Στη φύση, οι μεγάλες ιστορίες γράφονται συχνά σιωπηλά. Μία από αυτές ξεκίνησε πριν λίγα χρόνια στη λίμνη της Καστοριάς, με πρωταγωνιστές δύο μοναχικούς κύκνους από μακρινούς τόπους. Εκείνος είχε έρθει από την Κρήτη, εκείνη από την Εύβοια. Βρέθηκαν στον ίδιο υδάτινο κόσμο με διαφορά λίγων μηνών και, ίσως επειδή οι ντόπιοι κύκνοι τους κρατούσαν σε απόσταση, έγιναν γρήγορα αχώριστοι. Κολυμπούσαν μαζί, έτρωγαν μαζί, περνούσαν κάθε στιγμή σαν να ήταν πλασμένοι ο ένας για τον άλλο.
Το παραμύθι τους όμως διακόπηκε βίαια, όταν η θηλυκιά του ζευγαριού δέχθηκε επίθεση από σκυλιά και μεταφέρθηκε σοβαρά τραυματισμένη στον Σταθμό Περίθαλψης της Εταιρίας Προστασίας Περιβάλλοντος Καστοριάς. Παρά τις προσπάθειες των ανθρώπων, δεν κατάφερε να κρατηθεί στη ζωή. Εκείνος, πιστός σύντροφος μέχρι τέλους, παρέμεινε για μέρες έξω από τον Σταθμό, περιμένοντας. Σταμάτησε να τρώει, δεν δεχόταν καμία βοήθεια, βυθισμένος σε μια σιωπηλή θλίψη που μόνο η φύση ξέρει να εκφράζει.
Στις 27 Φεβρουαρίου 2022 κρίθηκε αναγκαία η μεταφορά του στη λίμνη Παμβώτιδα, στα Ιωάννινα, με την ελπίδα πως η αλλαγή περιβάλλοντος θα του χάριζε μια δεύτερη ευκαιρία. Για καιρό έμεινε μόνος. Η ζωή, όμως, έχει τους δικούς της τρόπους να επουλώνει τις πληγές.
Τρίαμισι χρόνια μετά, ο άλλοτε θλιμμένος κύκνος δεν είναι πια μόνος. Σήμερα κολυμπά περήφανα στη λίμνη των Ιωαννίνων μαζί με τη νέα του σύντροφο και τα μικρά του. Από την απώλεια στη νέα αρχή, η ιστορία του θυμίζει πως η φύση πονά, αντέχει και, τελικά, ξαναγεννιέται αρκεί ο άνθρωπος να της δίνει τον χώρο και τον σεβασμό που της αξίζει.
Πηγή: Ορνιθολογική Εταιρεία
Η σιωπηλή αγάπη ενός κύκνου | Πώς η απώλεια έγινε ελπίδα
