Κριτική: Ιάκωβος Γωγάκης
Ίσως να ήταν, η πρώτη ελληνική ταινία (1986) που εξερεύνησε την πρώιμη εφηβεία, με τόσο απλό αλλά και βαθύ τρόπο.
“Το Δέντρο που Πληγώναμε” του Δήμου Αβδελιώδη καταφέρνει να μιλήσει για τα πιο κρίσιμα βήματα προς την ενηλικίωση, μέσα από μικρές, καθημερινές στιγμές.
Με σκηνές όπως τα πρώτα κρυφά τσιγάρα, την αμηχανία μπροστά στο πρώτο κορίτσι, ή τη σύγκρουση δύο φίλων για μια ασήμαντη παρεξήγηση, ο Αβδελιώδης συλλαμβάνει το πέρασμα από το παιχνίδι στην ευθύνη χωρίς ίχνος διδακτισμού.
Αργότερα, ο Τσεμπερόπουλος θα περπατήσει σε παρόμοιο μονοπάτι με την “Πίσω Πόρτα”, αλλά εδώ – στην ταινία του Αβδελιώτη – η ενηλικίωση της δεκαετίας του ’60 παρουσιάζεται ως μια άλλη, άγρια αλλά γοητευτική εποχή, γεμάτη χειρωνακτική δουλειά, έλλειψη ανέσεων, σκληρότητα, αλλά και μια αίσθηση ελευθερίας που σήμερα μοιάζει μακρινή.
Το αυτοαναφορικό σινεμά του Έλληνα δημιουργού – μεγαλωμένου στη Χίο – συναντά υπαρξιακά ερωτήματα.
-Τι σημαίνει να μεγαλώνεις;
-Πώς αντιμετωπίζεις την πρώτη απώλεια της αθωότητας;
-Πώς κατανοείς τον χρόνο που περνά και δεν γυρίζει πίσω;
Το μαστιχόδεντρο, που «πληγώνεται» για να δώσει καρπό, γίνεται σύμβολο του ίδιου του παιδιού που ενηλικιώνεται μέσα από μικρές, αναπόφευκτες πληγές.
Με την ποιητική φωτογραφία του Κουτσαφτή, την τρυφερή μουσική του Παπαδημητρίου και τους ερασιτέχνες ηθοποιούς-συγγενείς, φίλους και συγχωριανούς του σκηνοθέτη, να μεταδίδουν ατόφιο αυθορμητισμό, η ταινία αναδεικνύεται σε ένα από τα πιο ιδιαίτερα φιλμ του ελληνικού σινεμά.
Η ταινία “Το Δέντρο που Πληγώναμε” προβάλλεται από την Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου στους κινηματογράφους.
ΠΗΓΗ
Δείτε το trailer της ταινίας