Με τη φράση «Πέθανε ο Φερνάντο Μποτέρο, ο ζωγράφος των παραδόσεων και των ατελειών μας, ο ζωγράφος των αρετών μας», ανακοίνωσε ο Κολομβιανός πρόεδρος την απώλεια του διάσημου καλλιτέχνη, σε ηλικία 91 ετών.
Τα γλυπτά του είναι εμπνευσμένα από αρκετές και διαφορετικές πηγές, με κυρίαρχες επιρροές από την πρώιμη αιγυπτιακή τέχνη και από τα ανθρωπόμορφα αγγεία και γλυπτά των προκολομβιανών πολιτισμών. Χαρακτηρίζονται συχνά από τις γιγαντιαίες διαστάσεις τους και βασίζονται κυρίως στο μονόχρωμο μπρούντζο. Βασικό στοιχείο για το σύνολο των γλυπτών του είναι ακόμα η άρτια εκτέλεση και οι ομαλές, λείες επιφάνειες, στοιχείο που υπογραμμίζει τον αισθησιασμό των έργων.
Είχε πραγματοποιήσει διπλή έκθεση στην Ελλάδα το Σεπτέμβριο του 2006, στην Εθνική Πινακοθήκη με 142 πίνακες και στο Μέγαρο Μουσικής με 29 γλυπτά του.
Στην είσοδο των κεντρικών γραφείων της Τράπεζας Πειραιώς, στην οδό Αμερικής 4, δεσπόζει το γλυπτό του “Η αρπαγή της Ευρώπης – The Abduction of Europa”, όπου ο γλύπτης αναπαριστά έξοχα την απόλαυση της Ευρώπης όταν κάθισε στην ράχη του Δία, ο οποίος είχε μεταμορφωθεί σε ταύρο.
Οι δεσμοί του μεγάλου Κολομβιανού καλλιτέχνη με την Ελλάδα ήταν στενοί, καθώς ήταν παντρεμένος με την επίσης γλύπτρια, Σοφία Βάρη που πέθανε λίγους μήνες πριν και είχε μία ιδιαίτερη αγάπη στη χώρα μας, που τη θεωρούσε δεύτερη πατρίδα του.
Οι φιγούρες των έργων του ξεχειλίζουν από ζωική ευφορία, οι πίνακες και τα γλυπτά του υμνούν τον όγκο, τον οποίο χειρίζεται για να δηλώσει την υπερβολή της τέχνης και όχι σαν σχόλιο για τους αδύνατους ή εύσωμους ανθρώπους, όπως έχει δηλώσει ο ίδιος.
Το έργο του περιλαμβάνει προσωπογραφίες, τοπία και αναπαραστάσεις νεκρής φύσης ή καθημερινών σκηνών, προσηλωμένο στην παραστατική ζωγραφική και κατά βάση ανθρωποκεντρικό. Αν και χαρακτηρίζεται ως εικονιστικός ζωγράφος, το έργο του απέχει από τον ρεαλισμό, αποδίδοντας την πραγματικότητα μέσα από ογκώδεις διαστάσεις των αντικειμένων και υπερτροφικές, ευτραφείς ανθρώπινες μορφές.
Ο κόσμος της ζωγραφικής του είναι εμπνευσμένος από την καρδιά της Λατινικής Αμερικής, με ήρωες τους «φτωχοδιάβολους», τους χορευτές, τους κιθαριστές, τους ταυρομάχους, αντιήρωες βγαλμένους από το θέατρο της καθημερινότητας με μια ματιά χαρούμενη, ευτυχισμένη, πολύχρωμη.
Ήταν ένας αυτοδίδακτος καλλιτέχνης και όπως είχε πει: «Η τέχνη πρέπει να παράγει ευχαρίστηση, ωστόσο, έχω ζωγραφίσει και δραματικά πράγματα. Πάντα αναζητούσα τη συνοχή, την αισθητική, αλλά έχω ζωγραφίσει βία, βασανιστήρια, το πάθος του Χριστού… Υπάρχει μια διαφορετική ευχαρίστηση στη δραματική ζωγραφική, στην ίδια τη ζωγραφική. Η μεγαλύτερη χαρά της ζωγραφικής, η ομορφιά, δεν θέτει το δραματικό και το απολαυστικό σε αντίθεση μεταξύ τους».
