Δέκα μήνες έχουν ήδη περάσει από την τραγική μέρα του χαμού 57 ψυχών και στην πλατεία Συντάγματος συγκεντρώθηκαν χθες οι συγγενείς των θυμάτων των Τεμπών, με την συμμετοχή και την υποστήριξη χιλιάδων πολιτών και απαίτησαν την απόδοση Δικαιοσύνης.
Σπαρακτικές οι ομιλίες των συγγενών, γεμάτες θλίψη αλλά και οργή για ότι έγινε, για την μετέπειτα κυβερνητική διαχείριση και για ότι δεν γίνεται, για την αποκάλυψη της αλήθειας και τη δικαίωση των θυμάτων.
Οι συγγενείς των θυμάτων μίλησαν για τα παιδιά τους, τα αδέρφια τους, για τη μοιραία νύχτα και για το αίτημά τους για Δικαιοσύνη.
Η κα Μαρία Καρυστιάνου, πρόεδρος του Συλλόγου Πληγέντων Δυστυχήματος – Τέμπη 2023, που έχασε την κόρη της Μάρθη εκείνο το βράδι, τα είπε όλα με την ομιλία της, που δημοσιεύουμε εδώ:
28 Φεβρουαρίου σκότωσαν το παιδί μου.
9 Μαρτίου κήδεψα ό,τι απόμεινε από κείνη. Λίγα καμένα κόκκαλα. Ήταν 20 ετών. Κανείς γονιός ποτέ, καμμιά μάνα, να μη ζήσει αυτό το κακό, αυτό τον πόνο τον άσβεστο.
Εννέα μήνες μετά, καμμιά απάντηση στα ερωτήματά μας και μόνο δυο υπάλληλοι στη φυλακή.
Εννέα μήνες μετά, η «Hellenic Train» δεν έχει κληθεί για απολογία.
Εννέα μήνες μετά, μαζευόμαστε εδώ, στη Βουλή, εμείς που είμαστε η φωνή αυτών που δεν είναι πια δίπλα μας και εσείς συμπαραστάτες αλλά και δυνητικά θύματα μιας πολύ κακής τακτικής για να διαμαρτυρηθούμε με όλη τη δύναμη της ψυχής μας για την ύβρι απέναντι στους νεκρούς μας και απέναντι στην κοινωνία.
Ο πρώην υπουργός με την ανοχή των ανώτερων του κατάφερε να μετατρέψει το πιο ασφαλές μέσο μαζικής μετακίνησης σε μια κινητή κόλαση, μια ρώσικη ρουλέτα.
Παραμένει ελεύθερος πολίτης σε μια από τις ύψιστες θέσεις ευθύνης και εκπροσώπησης των Ελλήνων.
Παραμένει βουλευτής. Αιμορραγώντας παρακολουθήσαμε την υποκριτική παραίτηση του και την πανηγυρική επανεκλογή του.
Τί να πω …
Τί να πω για τους 157 βουλευτές που τόσο εύκολα βούτηξαν τα χέρια τους στο αίμα για να στηρίξουν τον ομοϊδεάτη συνάδελφο τους.
Τον φυγάδευσαν στην κρυψώνα της ασυλίας.
Εκεί που ο κάθε ένοχος μπορεί να φωνάζει ελεύθερα ότι είναι αθώος.
Τέτοια συναδελφική αλληλεγγύη, πάνω από νόμους, πάνω από ηθική, πάνω από την τιμή των νεκρών μας, πάνω από την αξία της ανθρώπινης ζωής.
Πλησιάζει να μας πείσει πως τα νέα ιδανικά για μας πλέον είναι η συγκάλυψη, το ξέπλυμα, η ντροπή.
Στη χώρα μας ο διορισμός των ανώτατων διοικητικών λειτουργών καθορίζεται από την κυβέρνηση σε αντίθεση με τα ευρωπαϊκά πρότυπα.
Ατιμώρητα σκάνδαλα σε όλα τα επίπεδα, οι ανώτατοι λειτουργοί παίζουν το ρόλο “εξυπηρετώ το κράτος”.
Το έχουμε δει το έργο.
Το ξέρουμε καλά.
Στο έγκλημα των Τεμπών θα συμβεί το ίδιο;
Όχι, δεν θα αφήσουμε να συμβεί.
Εννέα μήνες μετά μέλη των ανθρώπων μας μένουν αθρήνητα.
Πετάχτηκαν βιαστικά, χωρίς να ξέρουμε γιατί…
Εννέα μήνες μετά και κάθε μία στιγμή αυτών των εννέα μηνών μας καταδικάζουν στην απαγόρευση της αλήθειας, στην υπονόμευση της έρευνας.
Εμείς όμως έχουμε κάνει τον πόνο μας δύναμη, τη θλίψη μας δράση και την ανείπωτη απώλεια πίστη για δικαίωση. Γιατί αυτοί που φύγανε από δίπλα μας βρίσκονται μέσα μας και μας καθοδηγούν. Ζητούν δικαίωση, ζητούν κράτος δικαίου, ζητούν ελεύθερη δικαιοσύνη, κατάργηση της ασυλίας.
Προσωπικά, έχω πάρει δύο όρκους στη ζωή μου. Ο ένας όρκος στον Ιπποκράτη, να πράττω πάντα το καλό, να προστατεύω τα παιδιά και ο άλλος στο δικό μου παιδί και τα παιδιά που ήταν στο τρένο, να δικαιώσουμε την ψυχή τους, τη μνήμη τους, με κάθε μέσο.
Όλοι εμείς που έχουμε βυθιστεί στο μέγιστο πένθος θα αφιερώσουμε τη ζωή μας γι’ αυτό το σκοπό.
