Κριτική του Ιάκωβου Γωγάκη
Η ανακαίνιση ενός σπιτιού στα περίχωρα της Κωνσταντινούπολης ξέθαψε παλιές ιστορίες των ελληνοτουρκικών σχέσεων, καθώς βρέθηκε τάφος με χαραγμένο το όνομα «Χρυσούλα Ροδάκη» και το έτος ταφής να αναγράφει «1887».
Ήταν η απαρχή μιας έρευνας που κατέληξε παράλληλα να κινηματογραφείται από τον Κερέμ Σογιουλμάζ, καθώς το σπίτι ανήκει στη γιαγιά του.
Ο ενθουσιώδης τούρκος σκηνοθέτης επικοινωνεί με Έλληνες φίλους του, δημιουργεί σελίδα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στην αναζήτησή μεταγενέστερων συγγενών της αποθανούσας και εν αντιθέσει με την αρχική του εκτίμηση, η σελίδα γεμίζει από σχόλια και πληροφορίες από Έλληνες που είναι πρόθυμοι να τον βοηθήσουν, ούτως ώστε να παραδώσει την ταφόπλακα και να διερευνήσει τα γεγονότα.
Από την έρευνά και τις πληροφορίες που συλλέγει, θα μάθει ότι οι γονείς της Χρυσούλας Ροδάκη είχαν απελαθεί κατά τη συμφωνία ανταλλαγής πληθυσμών μεταξύ των δύο χωρών, το 1923.
Ο Σογιουλμάζ δίνει το λόγο σε πρόσωπα και των δύο εθνοτήτων, όπως επί παραδείγματι στην εξιστόρηση μιας τουρκάλας για τις αμέτρητες φορές που της άνοιξαν το σπίτι με την ελπίδα οι διαρρήκτες να βρουν θαμμένο χρυσάφι των ελλήνων ή για την μετατροπή ενός ελληνικού νεκροταφείου σε τουρκικό σχολείο.
Και όταν φτάνει πια στη Βόρεια Ελλάδα θα βρει την οικογένεια που ψάχνει.
Στο ντοκιμαντέρ χρησιμοποιείται οπτικό υλικό, από τα γεμάτα με πρόσφυγες τρένα – ένθεν κακείθεν – από τα γεγονότα του 1923, αλλά ταυτόχρονα δίνει ένα βαθύ συναισθηματικό τόνο, ότι οι λαοί μπορούν να βρουν περισσότερα που τους ενώνουν από αυτά που τους χωρίζουν.
Και το απέδειξε, με έναν τάφο.
Η ταινία “Αναζητώντας τη Χρυσούλα Ροδάκη” προβάλλεται από την Πέμπτη 16/5 στους κινηματογράφους