“Βροχοπτώσεις, χιονοπτώσεις, εκπτώσεις, ..πτώσεις..“, ήταν ο τίτλος πολιτικής γελοιογραφίας του αείμνηστου και σπουδαίου γελοιογράφου στα ΝΕΑ, Κώστα Μητρόπουλου, που συνόδευε εικονίδιο ανθρώπου που πέφτει εν μέσω κακοκαιρίας, την επομένη των εκλογών.
Ήταν υπαινιγμός ότι η πτώση μιας κυβέρνησης ή πολιτικού σχηματισμού, αρχίζει πάντα την επομένη της εκλογικής του νίκης!
Είχε παραλείψει ο αείμνηστος σπουδαίος σκιτσογράφος την λέξη “καταπτώσεις”, που βεβαίως σαφώς υπονοείτο. Διότι πριν από την πτώση πολιτικού σχηματισμού, προηγείται η κατάπτωση του, που συνήθως θεμελιώνεται την επομένη της εκλογικής του νίκης. Τούτο συμβαίνει σε όλα τα “είδη” εκλογών, μόνο που στις πολιτικές υπάρχει το φτιασίδι της σοβαρότητας, ενώ στις δημοτικές (ιδίως τις σύγχρονες) αρχοντεύει η καρικατούρα.
Κατάπτωση είναι η εξασθένιση, η εξάντληση, ενίοτε ο εκπεσμός, εν τέλει το γκρέμισμα ανθρώπων ή σχηματισμών. Η πολιτική κατάπτωση έχει ηλικία που αρχίζει από την επομένη του θριάμβου και λήγει με την ληξιαρχική πράξη “θανάτου”, που επισημοποιεί τον ήδη επελθόντα θάνατο.
Η πράξη αυτή είναι η εκλογική ήττα.
Κοιτάζοντας τους νικητές στην δόξα τους, διακρίνεις μελλοθάνατους.
Όπως ο ζωντανός από την γέννηση του φέρει μέσα του τον καθημερινό θάνατο, έτσι και ο νικητής από την επομένη της νίκης του, φέρει μέσα του τον πολιτικό του “θάνατο”.
Ακόμη και ο πλέον ένδοξος.
Σκέψου τώρα ο άδοξος!
Από την επομένη της εκλογικής του νίκης, ο δρόμος του νικητή μυρίζει θανατικό! Βλέποντας τον νικητή περιχαρή και φωτεινό, διακρίνεις την επερχόμενη σκοτεινιά και την θλίψη του. Και όσο πιο επηρμένος ο νικητής, τόσο πιο βροντερή η πτώση του.
Θα πει κάποιος: μα δεν διδάσκονται οι νικητές, δεν βλέπουν!
Ο ανόητος, αν νικήσει, ντύνεται ένδυμα μεγαλύτερο από τις διαστάσεις του και γίνεται παλιάτσος. Κι όσο περισσότερο καταπιάνεται με τα σπουδαία, τόσο πιο γυμνός διαγράφεται. Κι όσο πιότερο νομίζει πως ανεβαίνει, τόσο πιο πιθηκίσιος διαγράφεται ο γυμνός κώλος του.
Βλέποντας την έκφραση πολιτικών νικητών, βλέπεις ήδη νεκρούς.
Ακούγοντας τα λόγια τους, ακούς το φριχτό ψιθύρισμα της επιούσας σήψης.
Τόσο στην κεντρική πολιτική σκηνή, όσο και στην παραδουλεύτρα της την “τοπική αυτοδιοίκηση”, μυρίζεις στον αέρα την αποφορά πολιτικών πτωμάτων, που ασελγώντας σε βάρος του κόσμου, γιορτάζουν την ένδοξη νίκη τους!
ΥΓ: Όποιος αναζητήσει σχετική βιβλιογραφία, δεν έχει παρά να αναλογιστεί ποιον ψήφισε! (Ισχύει σαφώς και για τον γράφοντα).
Νίκος Καραβέλος