Κριτική του Ιάκωβου Γωγάκη
Η δύσκολη διαδικασία του πένθους όταν φεύγουν οι γονείς από τη ζωή, οι αναμνήσεις, ιδίως οι πιο δυσδιάκριτες απώλειες όταν ο γονέας ήταν μέντοράς, φίλος με το παιδί, οι τύψεις των παιδιών αλλά και το «μακάρι να είχαμε κι άλλο χρόνο ακόμη», για όλα τα πιο πάνω, είναι αφιερωμένη η 7η ταινία μεγάλου μήκους του The Boy (Αλέξανδρου Βούλγαρη).
Η ισχυρή αλληλεπίδραση μητέρας – κόρης κυριαρχεί σχεδόν σε κάθε πλάνο της ταινίας, υιοθετώντας – ίσως – την άποψη, ότι όλη η αγάπη αρχίζει και τελειώνει στην μητρότητα. Σε ένα σύμπαν ονείρου αλλά και πραγματικότητας, η κόρη αποκαλύπτεται, η μητέρα ξεκλειδώνει επιθυμίες, δίνει και εισπράττει αγάπη.
Τον Αλέξανδρο Βούλγαρη φαίνεται να απασχολεί κυρίως το πώς εξελίσσονται οι οικογενειακές σχέσεις πριν το θάνατο, προτού οδηγηθούν οι ήρωες σε τύψεις κι ενοχές για συναισθήματα που δεν εκδήλωσαν στην ώρα τους. Η εξομολόγηση της κόρης με θέα το πατρικό της, είναι μια καθαρή ένδειξη.
Ενώ στην προ πενταετίας ταινία του «Winona» τοποθετεί μερικά κορίτσια σε μια παραλία της Άνδρου να συζητούν για σχέσεις, ταινίες και τραύματα προσωπικά, στη νέα του ταινία υπάρχει ένα εξίσου ενδιαφέρον στοιχείο, ότι οι συζητήσεις περιστρέφονται και πάλι γύρω από ταινίες, μουσική, σχέσεις και τραύματα οικογενειακά, σε μια διαφορετική περιοχή, στη συνοικία Πολύδροσο στα βόρεια προάστια της Αθήνας.
Αφαιρεί τους εξωτερικούς ήχους και τροφοδοτεί διαρκώς την ιστορία με ηχητικές υφές που ούτε είναι αισιόδοξες, ούτε απαισιόδοξες, είναι ελαφρώς μελαγχολικές.
Η Βίκυ Καγιά διαθέτει εκ φύσεως ταμπεραμέντο και στο ρόλο της μητέρας ταίριαζε στο ντουέτο με την Σοφία Κόκκαλη – κόρη – η οποία ως επαγγελματίας ηθοποιός (Σοφία Κόκκαλη), διαθέτει ένα υποκριτικό εκτόπισμα, το οποίο στην μεταξύ τους σχέση, ξεχωρίζει.
Η ταινία “Πολύδροσο” προβάλλεται από την Πέμπτη 16/5 στους κινηματογράφους