Κριτική Ιάκωβος Γωγάκης
Mια πολλά υποσχόμενη, αλλά εν μέρει αποτυχημένη προσπάθεια, να μετατραπεί ένα δράμα που θυμίζει θέατρο του παραλόγου, σε αλληγορικό μιούζικαλ.
Παρότι βασίζεται σε μια ενδιαφέρουσα ιδέα – μια οικογένεια πλουσίων που έχει απομονωθεί σε ένα πολυτελές υπόγειο καταφύγιο μετά από μια παγκόσμια καταστροφή – η ταινία δυσκολεύεται να διατηρήσει το ενδιαφέρον, κυρίως λόγω της αδύναμης πλοκής και της έλλειψης ουσιαστικών γεγονότων.
Οι χαρακτήρες, πλαισιώνονται από εξαιρετικούς ηθοποιούς μεν – όπως η Τίλντα Σουίντον και ο Μάικλ Σάνον – δεν αποκτούν κινηματογραφικό βάθος δε.
Ο πατέρας (Σάνον), ως πρώην βιομήχανος που επιδιώκει να ξαναγράψει την κληρονομιά του μέσα από ένα βιβλίο, καταλήγει να είναι μια καρικατούρα ενοχικών συνδρόμων.
Η σκηνή όπου κρατά ένα ταριχευμένο πουλί ενώ σκαρφαλώνει σε ένα λόφο αλατιού, προσπαθώντας να πείσει τον εαυτό του για την ηθική του, είναι συμβολικά ενδιαφέρουσα, αλλά εκτελείται με τρόπο που στερείται δραματικής έντασης.
Η είσοδος «του ξένου» (Μόουζες Ίνγκραμ) στο καταφύγιο, επιχειρεί να διαταράξει τη στατικότητα της ταινίας, αλλά ακόμα και αυτή η προσθήκη, υπονομεύεται από την έλλειψη πειστικής σεναριακής εξέλιξης. Για παράδειγμα, ενώ το ειδύλλιο μεταξύ του γιου (Τζορτζ ΜακΚέι) και του κοριτσιού προσπαθεί να φέρει μια αίσθηση ζεστασιάς, μοιάζει ακατέργαστο από τον σκηνοθέτη, καθώς η σχέση τους αναπτύσσεται, μέσα από λίγες αποσπασματικές σκηνές.
Το στοιχείο μιούζικαλ – που έγινε της μόδας τελευταία στην 7η τέχνη – δεν προσδίδει κάτι ουσιαστικό στο έργο.
Μια στιγμή που είναι ιδιαίτερα ευφυής, είναι η στιγμή που όλοι τραγουδούν το «Perfect Day» του Λου Ριντ – ενώ πίνουν καφέ – με το τραγούδι να λειτουργεί ως ειρωνικό σχόλιο για τη ματαιότητα της ύπαρξής τους.
Σε σύγκριση με τα ντοκιμαντέρ «The Act of Killing» και «The Look of Silence», όπου ο Οπενχάιμερ εμβάθυνε στις πιο σκοτεινές πτυχές της ανθρώπινης φύσης, το πρώτο του μυθοπλαστικό εγχείρημα, μοιάζει επιφανειακό.
Στα ντοκιμαντέρ του, η ειλικρίνεια των συνεντεύξεων και οι συγκλονιστικές αποκαλύψεις προσφέρουν πραγματική συναισθηματική δύναμη.
Στο «The End», η αλληγορία για την άρνηση και την ενοχή είναι εμφανής, αλλά χάνει την ένταση λόγω της έλλειψης αληθινών συγκρούσεων και λειτουργικής αφηγηματικής ανάπτυξης.
Η ταινία “The End” προβάλλεται από την Πέμπτη 12/12 στους κινηματογράφους.