Όλο το καλοκαίρι μετρούσε μέρες. Κάθε πρωί ξυπνούσε με την ίδια σκέψη:
«Όταν ανοίξει το σχολείο, θα ξαναδώ τους φίλους μου».
Δεν ήταν φίλοι σαν όλους τους άλλους.
Ήταν εκείνοι που τον καταλάβαιναν χωρίς να χρειάζεται να εξηγεί τίποτα.
Εκείνοι που γελούσαν μαζί του, όχι με αυτόν.
Που ήξεραν από δυσκολίες, αλλά και από μικρές νίκες.
Που δεν χρειάστηκε ποτέ να τους αποδείξει ότι ανήκει, γιατί το ήξεραν ήδη.
Το σχολείο γι’ αυτόν δεν ήταν απλώς μαθήματα.
Ήταν το μέρος που ένιωθε ελεύθερος.
Το μέρος που το χαμόγελό του έβρισκε χώρο να ανθίσει.
Και φέτος περίμενε πιο πολύ από κάθε άλλη φορά.
Όμως ήρθε ο Σεπτέμβρης, οι πόρτες του σχολείου άνοιξαν, και εκείνος έμεινε στο σπίτι.
Το σχολικό δεν ήρθε.
Καθημερινά, στήνει αυτί στο παράθυρο, ελπίζοντας να ακούσει τον γνώριμο ήχο της μηχανής που θα τον έπαιρνε μακριά από την αναμονή.
Μα κάθε μέρα, η σιωπή γίνεται πιο βαριά.
Η καρδιά του σφίγγεται.
Δεν είναι ότι δεν θέλει να διαβάσει ή να μάθει.
Είναι ότι του λείπει η αγκαλιά της παρέας του, η αίσθηση ότι υπάρχει ένα μέρος όπου είναι πραγματικά ο εαυτός του.
Κοιτάζει το αμαξίδιο και νιώθει πως, όσο κι αν θέλει να προχωρήσει, τον κρατάει πίσω η αδιαφορία εκείνων που έπρεπε να φροντίσουν για το αυτονόητο.
Κι έτσι περιμένει.
Με πίκρα, με απογοήτευση, αλλά και με την ελπίδα πως σύντομα θα ακούσει τον ήχο του σχολικού να κορνάρει κάτω από το σπίτι.
Γιατί ξέρει πως εκεί, στο σχολείο, βρίσκεται η χαρά του.
Μαγδαληνή Μπακαλίδη
Mητέρα του Παναγιώτη, Γραμματέας του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του Ειδικού Γυμνασίου – Λυκείου Ηλιούπολης