Κριτική Ιάκωβος Γωγάκης
Η «Μεγαλόπολις» του Φράνσις Φορντ Κόπολα, είναι το έργο που ο σκηνοθέτης της, ονειρευόταν για δεκαετίες.
Αποτελεί ένα από τα πιο φιλόδοξα αλλά και απογοητευτικά εγχειρήματα της καριέρας του.
Με σκηνικό τη φουτουριστική Νέα Ρώμη, η ταινία επιχειρεί να εξερευνήσει τη σύγκρουση ιδεαλισμού και πραγματισμού μέσα από την αντιπαράθεση του αρχιτέκτονα Καίσαρα Κατιλίνα (Άνταμ Ντράιβερ) και του δημάρχου Φράνκλιν Κικέρωνα (Τζιανκάρλο Εσπόζιτο), αλλά και τη σχέση που αναπτύσσει ο νεαρός αρχιτέκτονας, με την κόρη του δημάρχου, την Τζούλια (Νάταλι Εμμανουέλ).
Παρά τη φιλοδοξία της, η ταινία δεν καταφέρνει να συνδυάσει τις φιλοσοφικές της προεκτάσεις, με μια συνεκτική αφήγηση, θυμίζοντας περισσότερο ένα καλλιτεχνικό πείραμα, παρά ένα ολοκληρωμένο κινηματογραφικό έργο.
Δεν είναι όλα στραβά στην «Μεγαλόπολις» του Κόπολα.
Η αισθητική της ταινίας, τα αρχιτεκτονικά τοπία της Νέας Ρώμης, αλλά και τα εξελιγμένα ειδικά εφέ, δημιουργούν έναν κόσμο πλούσιο σε συμβολισμούς.
Θα λέγαμε επίσης ότι και η ρομαντική ιστορία που εξελίσσεται ανάμεσα στον Κατιλίνα και τη Τζούλια, προσθέτει έναν ουσιαστικό πυρήνα συναισθημάτων στο παράτολμο κινηματογραφικό εγχείρημα του Κόπολα.
Ο έρωτας του Κατιλίνα και της Τζούλια, αν και ενταγμένος σε ένα ευρύτερο πλαίσιο κοινωνικών και πολιτικών αναταραχών, καταφέρνει να σταθεί αυτόνομος, αναδεικνύοντας την ανάγκη για σύνδεση και κατανόηση σε έναν κόσμο που κυριαρχείται από συγκρούσεις και φιλοδοξίες.
Αντλώντας έμπνευση από τη μετάβαση της Ρώμης από τη Δημοκρατία στην Αυτοκρατορία, ο Κόπολα προσπαθεί να παντρέψει την αρχαία πολιτική φιλοσοφία με τον σύγχρονο προβληματισμό γύρω από την εξουσία, την πρόοδο και την κοινωνική δικαιοσύνη.
Παράλληλα, οι αναφορές στον «Πολίτη Κέιν» του Όρσον Γουέλς είναι εμφανείς, με τη φιλοδοξία των χαρακτήρων να λειτουργεί ως αντανάκλαση της πολιτικής και κοινωνικής κριτικής.
Όμως, είναι αυτή η πληθώρα θεμάτων και ιδεών, που αποδυναμώνει την ταινία.
Η προσπάθεια του Κόπολα να συνδυάσει την πολιτική ίντριγκα, το ερωτικό δράμα και την ουτοπική φαντασία, οδηγεί σε εναλλαγή σκηνών, χωρίς συνοχή. Οι στιγμές που η ιστορία επικεντρώνονται στη σχέση του Καίσαρα με την κόρη του, καταλήγουν συχνά σε επαναλήψεις και φλυαρίες.
Η ταινία αποτυγχάνει να αναπτύξει τους χαρακτήρες της.
Ο κεντρικός ήρωας, αν και παρουσιάζεται ως οραματιστής, παραμένει μονοδιάστατος.
Παράλληλα, η εισαγωγή του υπερφυσικού στοιχείου – η ικανότητα του Καίσαρα να «σταματά τον χρόνο» –, αν και συμβολική, είναι αταίριαστη με τον υπόλοιπο τόνο της ταινίας, εντείνοντας την αφηγηματική ασυνέπεια της.
Παρά τις προσπάθειες του Κόπολα να δημιουργήσει μια ταινία που θα αναφέρεται στο σήμερα, το τελικό αποτέλεσμα είναι χαοτικό και μοιάζει ανολοκλήρωτο και αποσπασματικό. Οι διάλογοι είναι βαρύγδουποι, οι σκηνές συχνά μακρόσυρτες, και η έλλειψη ρυθμού, γίνεται σχεδόν από την αρχή της ταινίας, αισθητή.
Η «Μεγαλόπολις» είναι ένα κινηματογραφικό τόλμημα που αποκαλύπτει το εύρος της φαντασίας του Φράνσις Φορντ Κόπολα, αλλά ταυτόχρονα μαρτυρά την αδυναμία του να προσδώσει αφηγηματική συνοχή στις φιλοσοφικές του αναζητήσεις.
Παρά την αισθητική της δύναμη και τις σποραδικές εκλάμψεις μεγαλοφυΐας, η ταινία τελικά δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες, παραμένοντας ένα φιλόδοξο αλλά ατελές καλλιτεχνικό όραμα του δημιουργού της.
Η ταινία “Μεγαλόπολις” προβάλλεται από την Πέμπτη 28/11 στους κινηματογράφους.