Είναι μάταιο να συγκρατείς λεπτομέρειες μέσα στην άπειρη πολλαπλότητα των όψεων των πραγμάτων, όπως έχουν αποφανθεί οι φιλόσοφοι, πόσο μάλλον την απειρία των όψεων της φύσης.
Ο Μάνος Λοΐζος στο τραγούδι «σε ψάχνω», γραμμένο μάλλον για την απώλεια προσφιλούς προσώπου, διατείνεται για τη θάλασσα που «…βαρέθηκε να αλλάζει χρώματα για την αγαπάμε».
Αλλαγές που συμβαίνουν συνεχώς εντός του χρονικού γίγνεσθαι.
Κάθε ερέθισμα στις αισθήσεις αποτελεί αμέσως παρελθόν αφήνοντας απλά ένα μετείκασμα προσωρινό ή μονιμότερο, ανάλογο της εντύπωσης.
Φυσικά και ο Υμηττός δεν παραμένει ίδιος πέραν της ασύλληπτης γεωλογικής του ιστορίας, αλλά πολύ περισσότερο στο διάβα της ανθρώπινης παρουσίας και ιδιαίτερα της πρόσφατης. Η ανθρώπινη ιστορία είναι εκείνη που δημιούργησε μονιμότερες αλλαγές, ορατές στα λατομεία του (κυρίως τα πρόσφατα), κακές και βάναυσες χαράξεις δρόμων, δεξαμενές νερού πυρόσβεσης με αμφίβολες αισθητικές παρεμβάσεις, οπαδικά συνθήματα και γραπτές διαβεβαιώσεις λατρείας σε πρόσφορα πρανή, πυροφυλάκια, αποτυχημένες συνήθως αναδασώσεις με την έπαρση «του όλοι μαζί μπορούμε», φράγματα βάρους, τραπεζόπαγκους, παραβιάσεις οικοδομικής οριογραμμής (μόνιμες όπως φαίνεται αυθαιρεσίες που προκαλούν νέες), δηλώσεις εθνικοφροσύνης με θηριώδεις σημαίες ζωγραφισμένες σε κατακόρυφα βραχώδη μέτωπα, γραμμές μεταφοράς ηλεκτρισμού, σωλήνες ποτισμάτων, σκουπίδια, προϊόντα «κλεψιγαμίας», όπως έγραφε επί δικτατορίας φίλος γεωπόνος, και κόπρανα σκύλων αν όχι ανθρώπων, που υλοποιούν το ρηθέν «χέζε ψηλά κι αγνάντευε».
Στενάχωρα ή φαιδρά δεν παύει να αποτελούν μόνιμη όχληση στην άοκνη προσπάθεια της φυσικής ζωής να εγκατασταθεί και να εξελιχθεί σε μορφές που εντυπωσιάζουν στην εποχική διαδοχή, παρά την άφρονα περιφρόνηση.
Έκπληκτος με το σθένος, παρατηρώ σήμερα, ότι κάποιος «άχθος αρούρης», αγνοώντας προφανώς την αμεσότητα της επαφής με τη φύση, μετέφερε σε περίοπτο έρεισμα περιστρεφόμενη λευκή καρέκλα γραφείου, για να απολαμβάνει εκτός από το χέσιμο και τις μεταβαλλόμενες όψεις του Αργοσαρωνικού, των προσκειμένων και των μετόπισθεν σπαρακτικών απλωμένων, αδιαφορώντας για τα τεκταινόμενα στον σύνεγγυς φυσικό κόσμο.
Σε καμιά περίπτωση δεν συγκρίνεται με «Τον κόσμο όλο!», όπως φώναζε ο πολυάσχολος, αεικίνητος και ανεπανάληπτος Θανάσης Βέγγος, κατουρώντας από υπερυψωμένο βράχο…
Γιώργος Καρέτσος
Ηλιούπολη 31 ιανουαρίου 2025

Ο Γιώργος Καρέτσος είναι απόφοιτος του τμήματος Δασολογίας και Φυσικού Περιβάλλοντος του Αριστοτέλειου και διδάκτορας του Βιολογικού του Πανεπιστημίου Πατρών.
Συνταξιούχος πλέον, εργάστηκε ως ερευνητής στο Ινστιτούτο Δασικών Ερευνών Αθηνών, στον τομέα της Δασικής Οικολογίας και διετέλεσε Διευθυντής του (2011-2015), καθώς και Πρόεδρος του Ελληνικού Γεωργικού Οργανισμού ΔΗΜΗΤΡΑ, του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων (2015-2018) επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.
Πέραν της ερευνητικής του δραστηριότητας, συμμετέχει σε κινήσεις πολιτών της Ηλιούπολης για την προστασία του Υμηττού, του ρέματος της Πικροδάφνης και για την προάσπιση της δημόσιας περιουσίας.



